فاطمه سادات زاهدی ، کارشناس ارشد مشاوره ، پایگاه خبری دانا ، گروه سلامت و سبک زندگی ؛ همه ی ما در زندگی به عنوان والد یا همسر تمام تلاش خود را انجام می دهیم که آب در دل عزیزانمان تکان نخورد و هرگونه نیازی که داشته باشند را تأمین می کنیم . آیا به نظر شما این کار درستی است ؟!
اگر پدر یا مادر باشیم به عنوان والد دلمان نمی خواد فرزندمان مانند دوران کودکی ما ، رنج و دردهایی را که ما تجربه کرده ایم را تجربه کند و همه جوره تلاش می کنیم و از او حمایت داریم . خدمات ، حقوق و مزایای بالایی را برای او در نظر می گیریم و فکر می کنیم والد خوبی هستیم . اما در حقیقت این بزرگترین آسیب و خیانتی بس بزرگ در حق اوست . زیرا این کار باعث وابسته شدن و بی کفایت بار آمدن او شده و نتیجه این می شود که در زندگی هیچ گاه یاد نمی گیرد چطور با ناکامی ها کنار بیاید .
منظور از این سخن هرگز این نیست که فرزندانمان را رها کنیم و یا هیچ کاری برایشان نکنیم .
در زبان فارسی ضرب المثلی داریم که می گوید " از تو حرکت ، از خدا برکت " ؛ و در علم روانشناسی تربیت فرزند نیز به این نکته اشاره شده است .
وقتی فرزندمان کوشش و تلاشی دارد ما به عنوان والد می توانیم از او حمایت داشته باشیم و او را تشویق کنیم .
در ارتباط با همسر هم اگر ما تمام کارها و مسئولیت های بیرون از منزل را خودمان بر عهده بگیریم و انجام دهیم و اجازه ندهیم همسرمان هم در کارها مشارکت و همراهی داشته باشد ، به هیچ عنوان به این معنا نیست که ما همسر مهربان و خردمندی هستیم ، چرا که اگر روزی برای ما مشکلی پیش بیاید و نتوانیم از او حمایت کنیم ، عملاً همسرمان را فلج کرده ایم .
پس یادمان باشد " همسر کافی یا والد کافی بودن ، خیلی بهتر از همسر کامل و والد کامل بودن است "
