این ارباب متفرق هستند که انسان را بیچاره می‌کنند. آن نهادی که در نظامِ مدرن، بیشترین نقش را در این مسیر دارد، مدرسه است. چون از ابتدا که بچه به مدرسه می‌رود، می‌گویند تو دانش آموزی.
این اولین برچسب است. بعد او دیکته‌اش را خوب می‌نویسد، تشویق می‌شود. در سالهای بعد همین طور در مقابل هر کار خوبی که در مدرسه انجام می‌دهد تشویق می‌شود و برچسب‌های مختلف به او داده می‌شود و این برچسب‌ها، آدم‌ها را برده می‌کند.
این تشویق و تنبیه‌ها و رتبه بندی بچه‌ها طبق آنچه بازار کار آینده نیاز دارد، موتور محرک و ابزار حرکت آنهاست. یعنی ما از اول در مقابل کاری بچه‌ها را تشویق یا تنبیه می‌کنیم که در آینده بتواند دانشگاه قبول شود و در بازار کار استخدام شود و خودش هم ثروتمند شود.
تا جای ممکن باید تشویق و تنبیه‌ها را کم کنیم و بچه‌ها را بی واسطه با مسئله‌ها روبه رو کنیم. هر کسی با هر سطح توانمندی وارد حل مسئله شود. نه تشویقی وجود دارد، نه تنبیهی. رسیدن به پاسخ یک مسئله، خودش بهترین تشویق برای بچه‌هاست.
