اصولا کسی اهل اصلاح موقیعت خواهد شد که تنبل نباشد. کسی که یک جا نشسته را نمی‌توان انقلابی تربیت کرد. متاسفانه، امروزه در فضای نوجوانی، تنبلی و خواب و خوردن زیاد، فراوان شده است.
فکر نکنیم تهاجم فرهنگی یعنی چند لاخ مو بیرون بودن! همینکه نوجوان اهل پر خوابی و پر خوری بار بیاید، اهل خدمت کردن نخواهد شد. تا می‌توانیم بچه‌ها را اهل کار و خدمت کردن بار بیاوریم. البته بنای این کار باید از کودکی گذاشته شود.
برخی از پدرها و مادرها اجازه کار کردن به بچه‌ها نمی‌دهند؛ البته نه به این دلیل که دلشان به حال بچه‌ها بسوزد؛ به این دلیل که خودشان سریعتر و دقیقتر کار را انجام را می‌دهند و صبر اینکه بچه‌ها کندتر و با خطا انجام دهند را ندارند. محل مجاهده پدر و مادر، اتفاقا اینجاست که صبر کنند تا بچه‌ها کار انجام دهند.
