به گزارش پایگاه خبری دانا از قم، هفدهم خرداد ماه ۱۳۵۴، یادآور ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ است.
۱۵ خرداد که حادث شد و آن اتفاقات خونین رخ داد، از سال ۱۳۴۳، همواره طلاب و فضلای حوزه علمیه قم تلاش داشتند تا با همه دشواری‌ها و سختی‌های موجود، یاد و خاطره ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ را زنده نگه دارند. رژیم ستمشاهی هم البته این را می‌دانست و همیشه در این ایام، نیرو‌های شهربانی در همه کشور و در قم و به‌ویژه در اطراف حرم و آستان مقدس و مدرسه فیضیه، در آماده باش کامل به سر می‌بردند.
اما یکی از اتفاقات تاریخی مهم درباره برگزاری سالگرد ۱۵ خرداد، در ۱۷ خرداد ۱۳۵۴ به وقوع پیوست.
در آن سال هم مثل هر سال، طلاب و فضلا تلاش داشتند تا دوازدهمین مراسم یادبود ۱۵ خرداد را برگزار کنند و البته ماموران رژیم هم مثل هر سال، همه تحرکات را زیر نظر داشتند.
روز ۱۴ خرداد بود که به هنگام غروب آفتاب، طلاب در مدرسه فیضیه جمع شدند و نماز مغرب و عشاء را به امامت آیت‌الله اراکی اقامه نمودند.
پس از نماز جماعت، حدود ۴۰۰ نفر در مدرسه ماندند و ساعتی بعد با خروج از مدرسه، شعار‌هایی از آن جمعیت برخاست:
«خمینی خمینی خدا نگهدار تو ... بمیرد بمیرد دشمن خونخوار تو»
«درود بر خمینی ... مرگ بر پهلوی»
«مرگ بر این حکومت یزیدی»
«مرگ بر شاه»
«مرگ بر سلسله پهلوی»
«هرکه دستش قرآن است ... جایش کنج زندان است»
شعار‌ها موجب درگیری بین این دسته از طلاب با نیرو‌های گارد می‌شود و این افراد به درون مدرسه فیضیه باز می‌گردند و درب مدرسه بسته می‌شود. همین طلاب البته به پشت بام مدرسه می‌روند و شعار‌ها را ادامه می‌دهند که با پرتاب گاز اشک آور از سوی ماموران مواجه می‌شوند.
صبح ۱۵ خرداد ۱۳۵۴، درب مدرسه فیضیه باز می‌شود و نیرو‌های نفوذی رژیم تلاش دارند تا با نفوذ به مدرسه، افراد اصلی قیام شب گذشته را شناسایی و دستگیر کنند. باز هم در غروب روز ۱۵ خرداد، پس از نماز جماعت، تعدادی از طلاب با دادن شعار از مدرسه خارج می‌شوند و باز هم مقابله ماموران رژیم، موجب می‌شود تا آن‌ها به مدرسه بازگردند. این روند تا روز هفدهم ادامه می‌یابد و در این روز، طلاب تصمیم می‌گیرند که به دلیل احتمال شناسایی و برای دستگیر نشدن، از مدرسه خارج نشوند. از طرفی، ماموران رژیم هم اصرار دارند تا طلاب، مدرسه را ترک کنند. درب مدرسه بسته شده و آب و برق فیضیه هم قطع می‌شود. تلفن‌ها، اما هنوز وصل است و طلاب، به دفتر تعدادی از علما و مراجع خبر می‌دهند که مدرسه فیضیه در محاصره است. مواد غذایی داخل مدرسه کم است و طلاب از طریق بلندگو، این مسئله را به اطلاع مردم می‌رسانند. مردم هم از طریق فضا‌هایی مانند فضای بین مسجد اعظم و مدرسه فیضیه، مقداری آذوقه و مواد غذایی به طلاب می‌رسانند و عصر همان روز، طلاب، پرچمی قرمز بر فراز فیضیه به اهتزاز در می‌آورند. حدود ساعت ۵ بعدازظهر است که با عدم خروج طلاب از فیضیه، کماندو‌های رژیم از طریق پشت بام مدرسه، به داخل فیضیه حمله ور می‌شوند و طلاب را مورد ضرب و شتم سخت قرار می‌دهند و این در حالی است که آنان وسیله‌ای جز سنگ و چوب برای دفاع از خود ندارند.
با این یورش وحشیانه، حدود ۳۵۰ نفر از طلاب، دستگیر شده و به طرز اهانت آمیزی به شهربانی قم منتقل می‌شوند و فردای آن روز برای بازجویی و محاکمه به تهران انتقال می‌یابند.
۱۷ خرداد ۱۳۵۴ به دستور شاه، درب مدرسه فیضیه برای مدتی طولانی بسته می‌شود و طلاب علوم دینی از فیض حضور در این مکان معنوی و علمی محروم شوند؛ و امروز، ۱۷ خرداد است؛ هم یادآور ۱۵ خرداد ۱۳۴۲ و هم یادآور سومین هجوم وحشیانه ماموران و کماندو‌های رژیم ستمشاهی به مدرسه فیضیه قم و تعطیل کردن این مکان مقدس برای مدت نامعلوم.
البته این نوع برخورد‌های وحشیانه و تعطیل کردن‌های نابخردانه، موجب نشد تا شور و حرارت مردم قم و به‌ویژه طلاب در تداوم حمایت از نهضت نورانی خمینی به سردی بگراید؛ بلکه اگرچه در ظاهر فیض فیضیه برای مدتی خاموش شد، اما همین فیض با حضور طلاب و روحانیون انقلابی تداوم یافت تا اینکه در ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ به بار نشست و نشان داد که فیضیه برای همیشه، فیاض است و فیاض می‌ماند.
