به گزارش پایگاه خبری دانا، امام موسی بن جعفر الکاظم یا موسی کاظم ملقب به ابو ابراهیم، ابوالحسن و ابوعبدالله در هفتمین روز صفر سال 128 هجری قمری در ابواء، منطقه‌ای میان مکه و مدینه دیده به جهان گشود .
مادرش برده‌ای آزاد شده به نام «حمیده» بود که نام‌های دیگری از قبیل «حمیده بربریه» و «حمیده اندلسیه» نیز برای او نقل شده است .
زندگی موسی کاظم همزمان با زندگی خلفای عباسی منصور، هادی، مهدی و هارون‌الرشید بود و پس از امام جعفر صادق(ع) پدر بزرگوارش، در 20 سالگی رسالت سنگین امامت را برعهده گرفت .
هفتمین امام شیعیان در این دوران جهت دفاع از میراث خاندان اهل بیت به پاسداری و تقویت مکتب علمی والای امامان پیش از خود پرداخت و 35 سال از عمر ارزشمند خویش را برای اعتلای اسلام و جلوگیری از انحراف دین الهی صرف کرد .
ایشان به خاطر صبر زیاد و به این دلیل که خشمش را فرو می‌خورده است، به کاظم ملقب شد . همچنین به این دلیل که نسبت به کسانی که به او بد کرده بودند، مهربان و بخشنده بوده است، به این نام نامیده شد .
این امام همام برای نشر و گسترش اسلام به گردآوری حدیث‌های ششمین امام شیعیان(ع) همت گماشت و به روشنگری علیه اعمال حکومت پرداخت و سرانجام فعالیت‌های گسترده ایشان سبب خشم دستگاه خلافت شد و بدین ترتیب آن والامقام سال‌ها در تبعید و زندان به سر برد تا آن که در نهایت به مقام والای شهادت نایل آید.
