به گزارش پایگاه خبری دانا، دکتر زهرا اشعری در یادداشتی نوشت؛ تجزیه طلبی نه در جغرافیا که ابتدا در دلهای آدمها پدید می آید.آدم ها نیاز دارند وحدت را با دل و جان تجربه کنند. دوقطبی های اجتماعی، مذهبی و سیاسی ما را از هم دور کرده اند. اما حسین (ع) هرسال ما را کمی شبیه هم می‌کند. شبیه هم عزادارش می شویم و سیاه می پوشیم. شبیه به هم کوله بر دوش میاندازیم، خلوتی جمعی راه می اندازیم و در طی مسیر، به راه حسینی شدن تامل می کنیم. شبیه هم به امام افتخار می کنیم و برایش اشک می ریزیم. وقت نوشیدن آب، یاحسین (ع) میگوییم و مرزهای مکانی و زبانی و دلیمان کمرنگ می‌شود. ما که خودمان را با دیگری، بخاطر باورهای متفاوت، حتی گاهی هم سطح و همکیش نمی شماریم، ما که از شهرها و کشورها و قاره های مختلف هستیم، اقلا چندی احساس می کنیم که با آن دیگری، حبّ و بغض مشترک داریم.
با همه این اشتراکات وقتی به این فکر می کنیم که حسین (ع) الگوی آموزگار چیست و اثر او در زندگی مان چیست، پاسخ هایی متفاوت می دهیم. من نیز در جستجوی رویکرد مطلوب هستم و میاندیشم که اثر امام حسین(ع) در زندگی من چیست؟رویکرد تربیتی امام حسین(ع)، حماسی است یا اخلاقی؟ و وقتی، اسم حسین(ع) را تکرار می کنیم، اسم او یا رسمش ما را بیشتر به او نزدیک می کند؟
اسم حسین(ع)
حسین(ع) برای برخی یک اسم است که ما را به بالا متصل می کند. مطابق نظر علامه طباطبایی در نهایه الحکمه، اسامی اهل بیت (ع)، مرتبه ای از وجودشان است. زمزمه یا حسین، مرتبه ای از حضور حضرتش را در اینجا و اکنون موجب می شود و قلب را نورانی و آرام می کند. ابا عبدالله یعنی پدر بندگان خدا و گویی نام او کلید گشایش در خانه پدری به رویمان است. برای خیلی ها نام امام حسین(ع)، اسم رمز نجات شده است که با آن در میانه طوفان های دنیا، کشتی شکسته شان را به ساحل امن میرسانند.
رسم حسین(ع)
برای برخی، حسین(ع) یک رسم است. رسم آن کس که سیراب می کند دشمنش را و قلههایی از اخلاق را در میانه جنگ نشان می دهد که فقط در چنان لحظهای می توان به رویت اوج زیبایی انسانیت شدن نشست.
رسم انسان آزاده ای که آگاهی می دهد، سپس شمع ها را خاموش می کند و رخصت رفتن می دهد، تا آنها که انتخابشان نماندن است، احساس شرم نکنند. او به پیروانش رخصت و فرصت انتخاب آگاهانه و عاشقانه می دهد.
حماسه حسین(ع)
برای برخی، امام حسین(ع) حماسه و مبارزه است. برای آنها زیست حسین(ع) در مقابله با باطل تعریف می‌شود. این مقابله، حاوی صحنه هایی افتخار آمیز و دردآور است و غرور و افتخار یا حزن و اندوه را در مخاطب ایجاد می کند. برخی از نوحه ها مردی حماسی را به تصویر می کشد که در گرفتن حق خود ناکام مانده و باید برایش ناله های جگرسوز سرداد. برخی دیگر از نوحه ها رشادتها و روحیههای دلیرانه بی نظیر را میسراید. الگویی که پیرواش را به شجاعت و بی تفاوت نبودن در برابر ظلم فرامی خواند. در نگاه برخی، مبارزه حسین(ع) هنگام تاختن اسب ها و در کشاکش نبرد شمشیرهاست. در نگاه برخی دیگر، سخنان حسین برای بیدار کردن لشکر ابن زیاد نیز مبارزه بوداست.. سخنان آگاهی بخش زینب در دربار ابن زیاد نیز مبارزه بود.و آب آوردن برای اهل حرم نیز مبارزه بوداست. مبارزه چه با نتیجه شکست یا حاصل پیروزی بر دشمن، چهره ای از زیست حسین(ع) است. اما نتیجه مبارزه حسین(ع)، نگاهی دوباره به معنای پیروزی و شکست است.
الگوی رویکرد تربیتی امام حسینی(ع)
حسین(ع) مرزها را برمی دارد و مرز جدیدی را نشانمان می دهد. او حسین(ع) شکاف های دو قطبی را می پوشاند و آدم ها را به هم نزدیک می کند. حسین(ع) شکاف میان حماسه و اخلاق را می پوشاند. او حسین(ع) مرزها را برمی دارد و مرز جدیدی را نشانمان می دهد؛. مرز حسین میان عزت و ذلت؛ است. میان آزاده بودن و در بند بودن است. میان حقیقت و منفعت است. این مرزها، روزهای عادی را هم به حماسه تبدیل می کند و لحظات سهمگین حماسه را به درنگ های اخلاقی. او منشوری به رویمان میگشاید که اخلاق و حماسه را در آینهی هم نشان می دهد. او حتی مرز عرفان و عبادت با مبارزه را نیز می شکند؛ آنجا که جنگ را یک شب دیگر برای عبادت به تاخیر می اندازد.
حسین(ع) مرز عرفان و عبادت را با مبارزه می شکند. آنجا که سرها بر سر نی قران میخوانند و جنگ را یک شب دیگر برای عبادت به تاخیر می اندازد. چه بسا همین است رازی که ما را هر ساله کمی شبیه هم می کند. رویکرد او منشوری است که هریک از ما خود را در آن می بینیم. او دوگانگی ها را به یگانگی تبدیل می کند. اسم او و رسمش یکی است. حماسه و اخلاقش نیز. و همین راز، دلدادگانش را شبیه هم می‌کند.چه بسا همین است رازی که دلدانگانش ما را هر ساله کمی به او نزدیک و به همدیگر شبیه هم می کند.
