به گزارش پایگاه خبری دانا، گروه فرهنگ و هنر، محمدامین قاسمی پیربلوطی؛
نگهبانان وطن، منتظران موعود
اهمیت ژئوپلیتیکی خلیج فارس و تنگه هرمز، همواره موضوعی راهبردی برای ایران بوده است. این شاهراه حیاتی، تاریخی از مقاومت و حماسه‌آفرینی را در دل خود دارد. انیمیشن سینمایی «فرمانروای آب» به نویسندگی و کارگردانی مجید اسماعیلی، تلاشی بلندپروازانه برای به تصویر کشیدن همین مسئله است و داستان را در پیوندی عمیق با یک باور ریشه‌دار قرار می‌دهد: انتظار برای منجی آخرالزمان. این اثر که محصول 1397 است و به تازگی اکران عمومی شده است، می‌کوشد حماسه‌ای ملی را به یک افق معنوی گره بزند.
پیکان؛ از دیروز تا فردا
«فرمانروای آب» قصه‌اش را در دو خط زمانی موازی روایت می‌کند. خط اول، ما را به روزهای آغازین جنگ تحمیلی و حماسه ناوچه موشک‌انداز «پیکان» می‌برد. خط دوم، یک جهش بلند به آینده‌ای نه چندان دور دارد؛ زمانی که ایران به یک قدرت پیشرفته تبدیل شده و دشمنان برای تسلط بر تنگه هرمز، نبردی تمام‌عیار و فناورانه را آغاز کرده‌اند. قهرمانان این نبرد آینده، فرزندان همان نسل جنگ هستند که حالا با تکیه بر میراث شجاعت پدرانشان، از تمامیت ارضی کشور دفاع می‌کنند. فیلم با این رفت و برگشت، این ایده را مطرح می‌کند که مقاومت امروز، ریشه در حماسه دیروز و نگاهی به طلوع آینده دارد.
از تکنیک تا پیام در قاب تصویر
با اینکه سال‌ها از فرایند تولید «فرمانروای آب» می‌گذرد، این اثر تلاشی قابل توجه در جهت ارتقای سطح فنی انیمیشن در ایران بوده است. صحنه‌های نبردهای دریایی، چه در گذشته و چه در آینده، از جزئیات و هیجان بصری مناسبی برخوردارند و نشان از پیشرفت در این حوزه دارند. نقطه قوت اصلی فیلم، جسارت آن در طرح یک ایده پیچیده است: پیوند زدن میهن‌پرستی با باوری عمیقاً معنوی. فیلم به خوبی نشان می‌دهد که نیروی محرکه قهرمانانش تنها حس ملی‌گرایی نیست، بلکه اعتقاد به یک رسالت بزرگ‌تر و انتظار برای ظهور منجی است که به این مقاومت معنا می‌بخشد. با این حال، همین نقطه قوت، به پاشنه آشیل فیلم نیز تبدیل می‌شود. تمرکز شدید بر انتقال این پیام ایدئولوژیک، گاهی باعث می‌شود شخصیت‌ها از انسان‌هایی با دغدغه‌های پیچیده، به حاملان پیام و نمادهایی از ایثار و ایمان تقلیل یابند و فرصت کافی برای پرداخت عمیق روان‌شناختی آن‌ها فراهم نشود.
پیوند حماسه و آخرالزمان
وجه تمایز اصلی «فرمانروای آب»، نه کیفیت فنی یا داستان جنگی آن، بلکه ساختار روایی خاصش در ایجاد یک گفتگوی مستقیم میان حماسه ملی، نبرد آینده و باور آخرالزمانی است. این فیلم یک اثر تاریخی صرف نیست؛ بلکه با نگاهی آینده‌پژوهانه، حماسه ناوچه پیکان را به عنوان پیش‌زمینه‌ای برای یک نبرد بزرگ‌تر و مقدمه‌ای برای یک تحول جهانی به تصویر می‌کشد. این ایده که مقاومت امروز بخشی از یک پازل بزرگ‌تر در طرحی معنوی است، برگ برنده فیلم برای طرح دیدگاه خاص خود و تمایز از دیگر آثار ژانر دفاع مقدس است.
حرف آخر: یک بیانیه ایدئولوژیک یا یک اثر ملی؟
«فرمانروای آب» بیش از آنکه یک پویانمایی سرگرم‌کننده برای تمام مخاطبان باشد، یک بیانیه سینمایی با دیدگاهی مشخص است. تماشای آن برای کسانی که به دنبال درک چگونگی تلفیق روایت‌های ملی، باورهای مذهبی و نگاه به آینده در سینمای ایران هستند، تجربه‌ای قابل تأمل خواهد بود. این اثر برای مخاطب نوجوانی که سینما به دنبال پرورش اوست، پیامی روشن از شجاعت و ایمان دارد. «فرمانروای آب» در نهایت، کمتر یک داستان جنگی و بیشتر یک اعلان سینمایی از باور به یک آینده مشخص است که قضاوت درباره موفقیت آن، به جهان‌بینی و زاویه دید خود تماشاگر بستگی خواهد داشت.
