در طوفان هیجانات کودکی، آنچه می‌ماند سکوت پرمهر پدر و مادر است. سکوتی که فریاد نمی‌زند، بلکه نفس می‌کشد و در این نفس عمیق، بزرگ‌ترین درس زندگی را در جان کودک می‌نشاند: هنر آرام بودن
به گزارش پایگاه خبری دانا، آینهٔ آرامش: وقتی کنترل واکنش‌ها، مهم‌تر از کنترل رفتار کودک است
همهٔ ما آن صحنه را تجربه کرده‌ایم: جایی که خستگی روز، شلوغی خانه و رفتار غیرمنتظرهٔ کودک، مثل جرقه‌ای عمل می‌کند و آماده‌ایم تا فریادی بزنیم که مدتها در سینه حبس شده بود. در این لحظات، این احساس به ما دست می‌دهد که باید "کنترل" کنیم؛ کنترل کنیم که کودک چگونه رفتار کند، چگونه حرف بزند، چگونه باشد.
اما حقیقت این است: "هیچ پدر و مادری نمی‌تواند رفتار کودکش را همیشه کنترل کند، اما می‌تواند واکنش خودش را کنترل کند."
این جمله، کلیدی است که قفل رابطهٔ سالم با کودک را باز می‌کند. ما در نهایت، بر اعمال و احساسات خودمان مسلطیم، نه بر فرد دیگری، حتی اگر آن فرد فرزند کوچکمان باشد.
درس آرامش در لحظهٔ طوفان
وقتی شما به جای داد زدن، یک نفس عمیق می‌کشید، این عمل کوچک، پیامی بزرگ دارد. شما در حال آموزش زنده و بی‌کلام هستید. شما به کودک خود نشان می‌دهید که:
احساسات، قابل مدیریت هستند: خشم، عصبانیت و ناامیدی مانند یک موج می‌مانند. می‌آیند، اوج می‌گیرند و سپس فروکش می‌کنند. با کشیدن یک نفس، شما به کودک می‌آموزید که به جای غرق شدن در این موج، می‌توان سوار بر آن شد و مسیرش را تغییر داد.
فاصله گرفتن، نشانهٔ ضعف نیست: وقتی برای چند لحظه موقعیت را ترک می‌کنید تا آرام شوید، در حال آموزش یک مهارت حیاتی برای زندگی هستید: "گاهی برای حفظ احترام و آرامش، نیاز است کمی از منبع تنش فاصله بگیری." این درس، در سال‌های نوجوانی و بزرگسالی او را از بسیاری از درگیری‌ها نجات خواهد داد.
ارزش تو، به رفتارت گره نخورده است: وقتی شما در برابر رفتار نادرست کودک، آرامش خود را حفظ می‌کنید، این پیام را به او می‌دهید: "من تو را دوست دارم، حتی وقتی کار اشتباهی می‌کنی." این موضوع، عزت نفس کودک را تقویت می‌کند و به او می‌آموزد که اشتباه، پایان دنیا نیست و می‌توان آن را جبران کرد.
کودک شما، رفتار شما را درونی می‌کند
کودکان با "چشم" یاد نمی‌گیرند، با "حس" یاد می‌گیرند. آنها دوربین‌های زنده‌ای هستند که نحوهٔ تعامل شما با جهان را ضبط و سپس تقلید می‌کنند. اگر شما در مواجهه با مشکل، فریاد بزنید و درها را به هم بکوبید، آنها "فریاد" را به عنوان راه‌حل می‌آموزند. اما اگر ببینند که پدر یا مادرشان در اوج خشم، مکث می‌کند، نفس عمیقی می‌کشد و سپس با آرامش صحبت می‌کند، آنها "خودتنظیمی هیجانی" را یاد می‌گیرند.
شما در آن لحظه، در حال نشان دادن این هستید که خشم و هیجان، چیزهایی هستند که می‌شود آنها را آرام کرد، نه اینکه با فریاد خالی‌شان کرد.
مسلح بودن به ابزارهای آرامش
کنترل واکنش، کار آسانی نیست. این یک مهارت است که نیاز به تمرین روزانه دارد. برای این کار می‌توانید:
برای خودتان یک "کلمهٔ رمز" انتخاب کنید: وقتی احساس می‌کنید در آستانهٔ از کوره دررفتن هستید، با خودتان بگویید: "آرامش" یا "وقفۀ". این کار به مغز شما فرمان توقف می‌دهد.
از تکنیک "وقفهٔ والد" استفاده کنید: به سادگی بگویید: "من الان خیلی عصبانی هستم. نیاز دارم یک دقیقه بنشینم و آب بنوشم، سپس در این مورد صحبت می‌کنیم."
از خود بپرسید: "هدف نهایی من چیست؟" آیا هدف این است که در آن لحظه بر کودک "پیروز" شوم؟ یا هدف این است که به او بیاموزم چگونه در زندگی یک انسان متعادل و مسئول باشد؟
به یاد داشته باشید، شما کامل نیستید. روزهایی خواهند بود که کنترل خود را از دست می‌دهید و فریاد می‌زنید. اما زیبایی این مسیر در آنجاست که فردا روز دیگری است. می‌توانید از کودک خود عذرخواهی کنید و بگویید: "دیروز مامان/بابا روش درستی برای نشان دادن عصبانیتش انتخاب نکرد. من دارم سعی می‌کنم بهترش کنم."
با این کار، شما نه تنها "کنترل خشم"، بلکه درس بزرگ‌تری را آموزش می‌دهید: "مسئولیت‌پذیری" و "شجاعت عذرخواهی". شما در حال پرورش انسانی هستید که نه تنها می‌داند چگونه آرام باشد، بلکه می‌داند چگونه وقتی اشتباه کرد، آن را بپذیرد و جبران کند.
پس نفس عمیق بکشید. شما در حال ساختن آینده‌ای هستید که در آن، فرزندتان نه با فریاد، که با آرامش و خرد، با چالش‌های زندگی روبرو می‌شود.
