به گفته محققان، آلودگی زیست محیطی موجب افزایش باکتری های مقاوم به آنتی بیوتیک می شود.
به گزارش خبرگزاری دانا، محققان دانشگاه جورجیا آمریکا در تحقیقات اخیر خود دریافتند که بروز مقاومت آنتی بیوتیکی فقط ناشی از مصرف نادرست و بی از اندازه آنتی بیوتیک ها نیست.
«جی ووآن مک آرتور»، عضو تیم تحقیق، معتقد است که آلودگی های زیست محیطی هم در افزایش مقاومت باکتریایی نقش دارند. وی پنج آنتی بیوتیک را بر روی ۴۲۷ رشته باکتری E.coli در جریان های رودخانه ایی در آمریکا ازمایش نمود. تیم او، نمونه هایی را از ۱۱ محل در ۹ جریان رودخانه ایی که هم شامل رسوبات و هم آب بود جمع آوری نمودند.
سطح وجود آلودگی فلزی در این محل ها، از کم تا زیاد متفاوت بود. نتایج نشان دهنده میزان بالای مقاومت آنتی بیوتیکی در ۸ نمونه از ۱۱ نمونه آب های جمع آوری شده بود.
بالاترین میزان در محل هایی یافت شد که آب بعد از گذشت از مناطق مسکونی، کشاورزی و صنعتی وارد جریان رودخانه می شد، از اینرو باکتری های موجود در این جریان بیشتر در معرض آنتی بیوتیک ها قرار داشته اند.
به گفته مک آرتور، «بیش از ۹۵ درصد از نمونه های باکتریایی موجود در این جریان ها، به ۱۰ یا بیش از ۲۳ نمونه آنتی بیوتیک مقاوم بودند.»
بیشترین آنتی بیوتیک ها مربوط به «گاتیفولاکساسین» و «سیپروفلوکساسین» بود که معمولا برای درمان عفونت هایی باکتریایی بیماریهای چشمی و مجاری ادارای و عفونت های سینوسی استفاده می شوند.
«جی ووآن مک آرتور»، عضو تیم تحقیق، معتقد است که آلودگی های زیست محیطی هم در افزایش مقاومت باکتریایی نقش دارند. وی پنج آنتی بیوتیک را بر روی ۴۲۷ رشته باکتری E.coli در جریان های رودخانه ایی در آمریکا ازمایش نمود. تیم او، نمونه هایی را از ۱۱ محل در ۹ جریان رودخانه ایی که هم شامل رسوبات و هم آب بود جمع آوری نمودند.
سطح وجود آلودگی فلزی در این محل ها، از کم تا زیاد متفاوت بود. نتایج نشان دهنده میزان بالای مقاومت آنتی بیوتیکی در ۸ نمونه از ۱۱ نمونه آب های جمع آوری شده بود.
بالاترین میزان در محل هایی یافت شد که آب بعد از گذشت از مناطق مسکونی، کشاورزی و صنعتی وارد جریان رودخانه می شد، از اینرو باکتری های موجود در این جریان بیشتر در معرض آنتی بیوتیک ها قرار داشته اند.
به گفته مک آرتور، «بیش از ۹۵ درصد از نمونه های باکتریایی موجود در این جریان ها، به ۱۰ یا بیش از ۲۳ نمونه آنتی بیوتیک مقاوم بودند.»
بیشترین آنتی بیوتیک ها مربوط به «گاتیفولاکساسین» و «سیپروفلوکساسین» بود که معمولا برای درمان عفونت هایی باکتریایی بیماریهای چشمی و مجاری ادارای و عفونت های سینوسی استفاده می شوند.
