عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران، تشخیص بیماری اوتیسم در سنین پایین را کلید درمان این اختلال عصبی دانست و گفت: علایم اوتیسم در سنین کمتر از 6 ماهگی نیز قابل شناسایی است.
به گزارش خبرگزاری دانا، دکتر مسعود احمدزاده اصل در همایش روز جهانی آگاهی از اوتیسم در سالن همایش دانشکده علوم رفتاری و سلامت روان دانشگاه علوم پزشکی ایران اظهار کرد: این اختلال بیشتر در سنین بالای 2 سالگی تشخیص داده می شود و این بزرگترین مشکلی است که پزشکان و متخصصان این حوزه با آن مواجه هستند.
وی با اشاره به اینکه پنج سال اول زندگی، سال های طلایی برای شناسایی این اختلال است، گفت: هرچه زودتر این اختلال شناسایی شود، درمان ها موثرتر است و مبتلایان می توانند زندگی بهتری داشته باشند.
احمدزاده اصل ادامه داد: خانواده ها نسبت به علایم اختلال اوتیسم باید حساس باشند و در صورت مراجعه به موقع به روان شناسان، روان پزشکان، پزشکان عمومی و بهورزان، می توانند علایم اولیه را شناسایی کنند و در صورت احتمال ابتلا، کودکان را به مراکز تخصصی ارجاع دهند تا مراحل درمان آنان انجام شود.
دکتر متیرا حکیم شوشتری عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران نیز درخصوص علائم این بیماری توضیح داد: شایعترین علایمی که کودکان مبتلا به این بیماری دارند، این است که نسبت به محیط واکنش مناسب نشان نمی دهند و روابط اجتماعی آنان کمتر از سایر کودکان است.
وی ادامه داد: این افراد برخی اوقات به صداکردن واکنش نشان نمی دهند و تصور می شود که ناشنوا هستند اما در مواقع دیگر به صداهای کوچک حساسیت زیادی نشان می دهند و معمولا این صداها آنان را آزار می دهد.
وی درمورد نامگذاری روز 13 فروردین ماه مصادف با دوم آوریل به عنوان روز اوتیسم گفت: یازده سال از زمان نامگذاری این روز از سوی سازمان جهانی بهداشت می گذرد و در بسیاری از کشورها ازجمله ایران این اختلال مورد توجه بیشتری قرار گرفته است.
فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان ادامه داد: شاهد هستیم این موضوع مورد توجه بسیاری از خانواده ها قرار گرفته است و آنان برای غربالگری کودکان کمتر از 2 سال خود به پزشکان مراجعه می کنند.
وی اظهار کرد: امسال این روز به عنوان توانمندسازی دختران و زنان مبتلا به اوتیسم نامگذاری شده است که امیدوارم ما هم به این سمت برویم تا بتوانیم موانع و مشکلات این قشر را کاهش دهیم.
** اوتیسم
بیماری اوتیسم (درخودماندگی) یکی از بیماری های جدی گروه بیماری های رشدی اختلالات طیف اوتیسم است که در اوایل دوره کودکی معمولا قبل از سه سالگی بروز می کند. هرچند علایم و شدت آن در افراد مختلف، متفاوت است اما همه انواع اوتیسم بر توانایی برقراری ارتباط با دیگران توسط کودک، تاثیر می گذارد.
به نظر می رسد که تعداد کودکان مبتلا به اوتیسم درحال رشد است. هرچند درمان و شفای کاملی برای درمان اوتیسم وجود ندارد اما درمان جدی و به موقع اوتیسم تغییرات بزرگی در زندگی کودکان مبتلا به بیماری ایجاد می‌کند.
** علایم اوتیسم
تاخیر در یادگیری صحبت کردن یا صحبت نکردن.
کودک ممکن است ناشنوا به نظر برسد حتی اگر آزمایش شنوایی سنجی را طی کرده و نتایج آزمایش طبیعی باشد
انجام رفتارها، علایق و بازی های تکراری
ناتوانی در گفتن اسم، برقراری ارتباط چشمی، اجتناب از نوازش شدن و بغل شدن و یا کمک نخواستن
ناتوانی از شروع مکالمه و صحبت با دیگران یا عدم توانایی در حفظ مکالمات
حساس بودن به نور، صدا یا لمس شدن و در عین حال بی توجه به درد
عادات غذایی عجیب، همچون خوردن تعداد کمی از انواع غذا یا خوردن مواد غیرخوراکی همچون گچ یا خاک
رفتار خودزنی مانند کوبیدن سر به زمین یا دیوار یا با دست ها
در روز جهانی آگاهی از اوتیسم، به منظور جلب توجه افکار عمومی به این اختلال، بناهای مهم شهرهای معروف دنیا، با نور آبی مزین می شود. رنگ آبی نمایانگر حمایت از مبتلایان به این اختلال و توجه ویژه به نیازهای آنان است.
این روز فرصتی مناسب است تا به این اختلال از ابعاد مختلف آماری، پزشکی، ژنتیکی، علوم شناختی، جامعه شناسی، اپیدمیولوژی، فرهنگی و حقوقی به طور دقیق پرداخته شود.
وی با اشاره به اینکه پنج سال اول زندگی، سال های طلایی برای شناسایی این اختلال است، گفت: هرچه زودتر این اختلال شناسایی شود، درمان ها موثرتر است و مبتلایان می توانند زندگی بهتری داشته باشند.
احمدزاده اصل ادامه داد: خانواده ها نسبت به علایم اختلال اوتیسم باید حساس باشند و در صورت مراجعه به موقع به روان شناسان، روان پزشکان، پزشکان عمومی و بهورزان، می توانند علایم اولیه را شناسایی کنند و در صورت احتمال ابتلا، کودکان را به مراکز تخصصی ارجاع دهند تا مراحل درمان آنان انجام شود.
دکتر متیرا حکیم شوشتری عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی ایران نیز درخصوص علائم این بیماری توضیح داد: شایعترین علایمی که کودکان مبتلا به این بیماری دارند، این است که نسبت به محیط واکنش مناسب نشان نمی دهند و روابط اجتماعی آنان کمتر از سایر کودکان است.
وی ادامه داد: این افراد برخی اوقات به صداکردن واکنش نشان نمی دهند و تصور می شود که ناشنوا هستند اما در مواقع دیگر به صداهای کوچک حساسیت زیادی نشان می دهند و معمولا این صداها آنان را آزار می دهد.
وی درمورد نامگذاری روز 13 فروردین ماه مصادف با دوم آوریل به عنوان روز اوتیسم گفت: یازده سال از زمان نامگذاری این روز از سوی سازمان جهانی بهداشت می گذرد و در بسیاری از کشورها ازجمله ایران این اختلال مورد توجه بیشتری قرار گرفته است.
فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان ادامه داد: شاهد هستیم این موضوع مورد توجه بسیاری از خانواده ها قرار گرفته است و آنان برای غربالگری کودکان کمتر از 2 سال خود به پزشکان مراجعه می کنند.
وی اظهار کرد: امسال این روز به عنوان توانمندسازی دختران و زنان مبتلا به اوتیسم نامگذاری شده است که امیدوارم ما هم به این سمت برویم تا بتوانیم موانع و مشکلات این قشر را کاهش دهیم.
** اوتیسم
بیماری اوتیسم (درخودماندگی) یکی از بیماری های جدی گروه بیماری های رشدی اختلالات طیف اوتیسم است که در اوایل دوره کودکی معمولا قبل از سه سالگی بروز می کند. هرچند علایم و شدت آن در افراد مختلف، متفاوت است اما همه انواع اوتیسم بر توانایی برقراری ارتباط با دیگران توسط کودک، تاثیر می گذارد.
به نظر می رسد که تعداد کودکان مبتلا به اوتیسم درحال رشد است. هرچند درمان و شفای کاملی برای درمان اوتیسم وجود ندارد اما درمان جدی و به موقع اوتیسم تغییرات بزرگی در زندگی کودکان مبتلا به بیماری ایجاد می‌کند.
** علایم اوتیسم
تاخیر در یادگیری صحبت کردن یا صحبت نکردن.
کودک ممکن است ناشنوا به نظر برسد حتی اگر آزمایش شنوایی سنجی را طی کرده و نتایج آزمایش طبیعی باشد
انجام رفتارها، علایق و بازی های تکراری
ناتوانی در گفتن اسم، برقراری ارتباط چشمی، اجتناب از نوازش شدن و بغل شدن و یا کمک نخواستن
ناتوانی از شروع مکالمه و صحبت با دیگران یا عدم توانایی در حفظ مکالمات
حساس بودن به نور، صدا یا لمس شدن و در عین حال بی توجه به درد
عادات غذایی عجیب، همچون خوردن تعداد کمی از انواع غذا یا خوردن مواد غیرخوراکی همچون گچ یا خاک
رفتار خودزنی مانند کوبیدن سر به زمین یا دیوار یا با دست ها
در روز جهانی آگاهی از اوتیسم، به منظور جلب توجه افکار عمومی به این اختلال، بناهای مهم شهرهای معروف دنیا، با نور آبی مزین می شود. رنگ آبی نمایانگر حمایت از مبتلایان به این اختلال و توجه ویژه به نیازهای آنان است.
این روز فرصتی مناسب است تا به این اختلال از ابعاد مختلف آماری، پزشکی، ژنتیکی، علوم شناختی، جامعه شناسی، اپیدمیولوژی، فرهنگی و حقوقی به طور دقیق پرداخته شود.
