جستجوی خانه در ژرفای بیکرانها
محمدامین قاسمی پیربلوطی، خبرگزاری دانا، گروه فرهنگ؛ چندین سال است که خبرهای گوناگونی را دربارهی خطرات مختلفی که سیارهی زمین را تهدید میکنند، میشنویم؛ از گرمایش جهانی و ناهنجاری در الگوهای آبوهوایی گرفته تا برخورد شهابسنگها و انقراض گونههای زیستی. در همین راستا، پویشها، نهادها و گروههای پرشماری شکل گرفتهاند که خواستار توجه و مراقبت بیشتر نسبت به خانهی مشترک تمامی انسانها یا کرهی زمین اند. از سوی دیگر، با پیشرفت و توسعهی برنامهها و سفرهای فضایی در دهههای اخیر، این احتمال که روزی انسان میتواند در سیارهی دیگری بهجز زمین زندگی بشری را ادامه دهد، قوت بیشتری پیدا کردهاست.«آسمان نیمهشب» اثری است که تلاش کردهاست تا با روایت دوبخشی خود، به هر دوی این گفتمانها بپردازد.
«آسمان نیمهشب» (The Midnight Sky) فیلمی در ژانر علمی-تخیلی و آخرالزمانی به کارگردانی جورج کلونی است که بر اساس رمان صبح بخیر نیمهشب، نوشتهی لیلی بروکس-دالتون، ساختهشدهاست. در این فیلم که در سال 2020 میلادی توسط نتفلیکس منتشر شدهاست، بازیگرانی چون جورج کلونی، فلیسیتی جونز و کویلین اسپرینگال به ایفای نقش پرداختهاند. داستان «آسمان نیمهشب» در سال 2049 میلادی میگذرد. در شرایطی که سفرهای کاوشگرانهی فضایی بسیار گسترش یافتهاند، جنگ هستهای موجب شدهاست که بیشتر جمعیت زمین از بین برود و سطح سیاره از تشعشعات مخرب و کشنده آکنده شود. درحالیکه تمامی مراکز جمعیتی سطح زمین در حال تخلیهشدن و انتقال به پناهگاههای موقتی زیرزمینی اند، پروفسور آگوستین لوفتهاوس که یکی از سرشناسترین و تأثیرگذارترین پژوهشگران فضایی است و مدتهاست از بیماری نیز رنج میبرد، تصمیم میگیرد که در پایگاه قطب شمال بماند و به هدایت و راهنمایی فضانوردان خارج از جو زمین بپردازد. در آن سوی ماجرا، با فضانوردان سفینهی ایثر آشنا میشویم که از سفر کاوشگرانهی موفقیتآمیز خود از یکی از اقمار قابلسکونت سیارهی مشتری در حال بازگشت به سیارهی زمین اند؛ درحالیکه مدتهاست از آنچه بر زمین گذشتهاست، بیخبرند.
در سالهای اخیر فیلمهای سینمایی ارزشمندی دربارهی کاوشهای فضایی ساخته شده که از میان آنها میتوان به «میانستارهای»، «جاذبه» و «بهسوی ستارگان» اشاره کرد؛ آثاری که نمیتوان آنها را به ژانر علمی-تخیلی رایج سینما محدود کرد و میتوان با کاوش در فضای بیکرانشان، به مضامین فلسفی، روانشناختی و عاشقانهی ژرفنگرانهای نیز دست یافت. «آسمان نیمهشب» را نیز میتوان اثری دانست که از پوستهی رایج چالشهای فضانوردان و کوشش برای بقا و تداوم حیات انسانی گذر کرده و کوشیدهاست تا با بیانی شاعرانه و درگیرکردن روابط گوناگون عاطفی و عاشقانهی خانوادگی، محدودیتهای زمانی و مکانی را کمرنگ ساخته و بینهایتها را نمایان سازد.