با همه گیری ویروس کرونا و تعطیلی مدارس تجربه آموزش مجازی و آنلاین این فرصت را ایجاد کرده است که از این پس، در کنار آموزش حضوری، شیوه آموزش غیر حضوری در مدارس جدی گرفته شود؛ البته این روش در ابتدا کاستی های فراوانی داشت که به مرور برطرف شد.
نرگس درودیان، خبرگزاری
دانا، سرویس آموزش؛تا حالا بخش مهمی از آموزش بچه‌ها به عهده والدین بوده و کرونا این
وظیفه را اندکی سنگین‌تر کرده است. یعنی اگر یک پدر یا یک مادر پیش از کرونا وظیفه
داشت با سه فرزندش از اول ابتدایی شروع به خواندن کند و دیپلم بگیرد، این روزها مجبور
است پا به پای تخصص بچه‌ها در زمینه فضای مجازی هم پیش برود و خود را حسابی به روز
کند. ما حتی والدینی داریم که پنج بار کنتور را صفر کرده‌اند و دوباره از پیش‌دبستانی
شروع کرده‌اند به یادگیری تا اینکه بالاخره برای پنجمین بار دیپلم گرفته‌اند. البته
خوبی کرونا این است که پدران و مادران زحمتکش، به خاطر این همه تلاش روزافزون، بالاخره
به دریافت عنوان «واسط آموزش» مفتخر شدند. اما ببینیم واسط‌های آموزشی چه مشکلاتی دارند
و حالا که نه در کنج خانه و پنهان از چشم دیگران بلکه در کلاسی متشکل از دانش‌آموزان
و والدین می‌نشینند، چگونه از پس این وظیفه سنگین برمی‌آیند.
شیوع بیماری کرونا، قرنطینه و آموزش مجازی می‌تواند باعث یکنواختی و ایجاد حس ملال‌انگیزی بین کودکان و نوجوانان شود. برای افزایش انگیزه تحصیلی دانش‌آموزان و ایجاد روحیه نشاط در منزل والدین می‌توانند با برنامه‌ریزی لازم به افزایش تحرک فرزندان، آموزش اصولی و طی شدن مراحل رشد آنها کمک کنند.
هوش و استعداد تحصیلی به‌عنوان دو عامل اساسی در پیشرفت تحصیلی کودک و نوجوان محسوب می‌شود که اثرات آنها در آموزش حضوری و محیط مدرسه با مدیریت معلم افزایش پیدا می‌کند و انگیزش تحصیلی دانش‌آموزان با حداکثر بهره‌وری از هوش آنها صورت می‌گیرد اما با شیوع بیماری همه‌گیر کرونا و حضور نیافتن دانش‌آموزان در مدارس و پررنگ شدن نقش آموزش‌های مجازی و آنلاین تقویت مراتب رشد کودکان و نوجوانان و بالا بردن انگیزه آنها برای یادگیری در شرایط کنونی قطعاً نیازمند برنامه‌ریزی دقیق و مدیریت والدین در سبک زندگی جدید فرزندان است.
بعد از همه‌گیری ویروس کرونا در اسفند ۹۸، در سیستم آموزشی همه کشورها سردرگمی ایجاد شد، اما برخی از کشورهای پیشرفته توانستند با بررسی دقیق شرایط، روند آموزش را ادامه دهند و آسیب‌ها را به حداقل برسانند، اما در ایران دانش‌آموزان هنوز با مشکلات گوناگونی مواجه‌اند.
هنوز ساختار آموزشی ما نتوانسته به طور کامل خود را تطبیق دهد، آن هم به دلایل درون سازمانی مانند اینکه ساختار نمی‌تواند خود را بازیابی کند و به دلایل بیرون سازمانی زیرا آموزش‌وپروش در ایران تحت شرایط بیرونی زیادی است، یعنی ساختار اقتصادی آن ضعیف بوده و نگاه ایدئولوژیکی که از نهاد آموزشی وجود دارد، این قدرت را از آن گرفته است.
بخش‌های پژوهشی کاملا زمین‌گیر شده‌اند و به جز اینکه بودجه مصرف کنند، اقدامات تاثیرگذاری انجام نمی‌دهند. برای مثال برخی از مسئولان می‌گویند ۳۰ درصد از دانش‌آموزان و برخی اعلام می‌کنند که ۵۰ درصد از تحصیل بازمانده‌اند؛ اما باید توجه داشت که تفاوت این دو عدد دو تا سه میلیون دانش‌آموز است. این مساله نشان می‌دهد که هیچ آماری دقیقی نشان نمی‌دهد که چه تعداد کودک از تحصیل باز مانده‌اند.
همه ابعاد رشد در کنار هم یک انسان سالم را می‌سازند و زمانی که بچه‌ها آموزش آنلاین می‌بینند ممکن است که اطلاعات به آنها برسد اما این امکان هم وجود دارد که به آرامی انزوا و هراس اجتماعی پیدا کنند به دلیل اینکه اکنون کودک و نوجوان نمی‌تواند ارتباط واقعی با دیگران داشته باشد. ممکن است به واسطه آموزش آنلاین بتوانیم داده‌ها و اطلاعات را به او برسانیم و به طور یقین معلمان در این زمینه تلاش زیادی می‌کنند، اما اگر خانواده‌ها شرایط موجود و کمبودها را جبران نکرده و ارتباط لازم را برای فرزند مدیریت نکنند، در اصل این سن رشد دانش‌آموز می‌گذرد، در حالی که مهارت‌های اجتماعی، انسانی و انگیزه تحصیلی او دچار خدشه می‌شود. به دلیل اینکه ارتباطاتی را که باید کودک و نوجوان با اجتماع، گروه همسالان و معلمان به طور مجزا از محیط خانواده داشته باشد در شرایط کنونی ندارد و این اتفاق باعث می‌شود که دانش‌آموزان دچار مشکل شوند.
