به گزارش پایگاه خبری دانا، گروه فرهنگ و هنر، محمدامین قاسمی پیربلوطی؛
آفرینشی دیگر
چه میشود وقتی پیشرفتهترین دستاورد فناوری، در بدویترین محیط طبیعت رها شود؟ وقتی ماشینی که برای خدمت به انسان ساخته شده، ناگهان نقش مادری برای موجودی زنده را بر عهده بگیرد؟ این تناقض زیبا و تأملبرانگیز، اساس پویانمایی سینمایی «ربات وحش» (The Wild Robot) را تشکیل میدهد. کریس سندرز -کارگردانی که پیش از این با آثاری ماندگار مانند «چگونه اژدهای خود را تربیت کنیم» و «غارنشینان» شناخته شده- این بار مخاطب را به تماشای داستانی مینشاند که مرز بین انسان و ماشین، طبیعت و فناوری را محو میکند.
رباتی در جنگل
«ربات وحش» داستان «رز» (مخفف رازوم ۷۱۳۴) را روایت میکند که یکی از شش ربات هوشمندی است که در حین انتقال طعمه طوفان شده و در جزیرهای دورافتاده سقوط میکند. رز، تنها بازمانده این حادثه، ابتدا توسط حیوانات جنگل طرد میشود تا اینکه در حادثهای ناخواسته، باعث مرگ غازی میشود و سرپرستی تنها تخم باقیمانده را بر عهده میگیرد. با تولد جوجه غاز که او را «برایت بیل» مینامد، رز به تدریج و بر خلاف برنامهریزی اولیهاش، احساسات و عواطف مادرانه را تجربه میکند.
درسهایی از دل طبیعت و فناوری
«ربات وحش» موفق شده است با حفظ تعادل دقیق بین عناصر علمی-تخیلی و درام انسانی، اثری خلق کند که برای تمام سنین جذاب باشد. طراحی بصری چشمگیر فیلم که با الهام از آثار کلاسیک دیزنی و با تکنیکهای دستی اجرا شده، ترکیبی مسحورکننده از طبیعت بکر و جزئیات فناورانه ارائه میدهد.
یکی از نقاط قوت اصلی فیلم، شخصیتپردازی عمیق و چندبعدی است. رز که در ابتدا موجودی کاملاً منطقی و برنامهریزی شده است، به تدریج و در تعامل با موجودات زنده، بُعد عاطفی پیدا میکند. این تحول تدریجی و باورپذیر، از اجرای استثنایی صداپیشگان به ویژه پدرو پاسکال در نقش روباه مکمل «فینیک» بهره میبرد. فیلم به زیبایی به مفاهیم والایی چون مسئولیتپذیری، فداکاری، پذیرش تفاوتها و اهمیت کار گروهی میپردازد. دیالوگ به یاد ماندنی روباه که میگوید: «در جنگل هدف بقاست و مهربانی باعث بقا نمیشود» و سپس تحول او در طول داستان، یکی از نقاط درخشان فیلم است.
پایانبندی که فراموش نمیشود
آنچه «ربات وحش» را از بسیاری انیمیشنهای مشابه متمایز میکند، پایانبندی هوشمندانه و به دور از کلیشههای مرسوم آن است. بر خلاف بسیاری از آثار که به پایانهای کاملاً خوشوقوعی تمایل دارند، «ربات وحش» شجاعت نشان میدهد و پایانبندی واقعگرایانهای ارائه میکند که هم غمانگیز است و هم امیدبخش. این پایان نه تنها از ارزش اثر نمیکاهد، بلکه بر عمق و ماندگاری آن میافزاید. فیلم همچنین در بررسی رابطه انسان و فناوری، رویکردی نوآورانه دارد. به جای نمایش رباتها به عنوان تهدید، ظرفیت آنها برای رشد عاطفی و معنوی را بررسی میکند.
حرف آخر: تماشا کنیم یا نه؟
«ربات وحش» اثری است که تماشای آن به تمام اعضای خانواده توصیه میشود. این اثر نه تنها برای کودکان که برای بزرگسالان نیز حاوی پیامهای عمیق و تأملبرانگیز است. والدینی که به دنبال انیمیشنی با کیفیت هنری بالا و محتوای ارزشمند هستند، «ربات وحش» انتخابی ایدهآل خواهد بود. اگرچه برخی صحنههای دراماتیک ممکن است برای کودکان حساس کمی ناراحتکننده باشد، اما پایان امیدبخش و پیامهای مثبت فیلم، این تأثیر را خنثی میکند. «ربات وحش» به ما یادآوری میکند که عشق و مهربانی مرز نمیشناسد - نه مرز بین گونهها، نه مرز بین انسان و ماشین. شاید وقت آن رسیده که ما هم مانند رز، گاهی از برنامهریزیهای ذهنی خود فراتر رویم و به ندای قلبمان گوش بسپاریم.
