دانشمندان مدعی‌اند می‌توان از یک ستاره مرده برای مطالعه امکان وجود حیات در آن سوی منظومه شمسی بهره برد.
به گزارش گروه دانش خبرگزاری دانا(داناخبر) وبه نقل از ایسنا، در حالی که هر روز به فهرست سیارات واقع در آن سوی منظومه شمسی افزوده می‌شود، دانشمندان علاقه‌مند به امکان کشف حیات در این اجرام آسمانی هستند.
با این حال، حتی با نسل جدید تلسکوپ‌ها، اسکن‌گرفتن از سیارات به اندازه زمین، برای کشف علائم شیمیایی حیات، فرایندی زمانبر و خسته‌کننده است.
دانشمندان نخست باید سیاراتی را بیابند که به نسبت خط دید زمینی، از مقابل ستارگان والدشان عبور کنند؛ این عمل هم‌اکنون توسط تلسکوپ فضایی کپلر ناسا صورت می‌گیرد.
در این میان، سیاراتی که در فاصله مناسبی از ستارگان میزبانشان قرار دارند، اهمیت خاصی دارند، زیرا مانند زمین می‌توانند دارای دماهای مناسب برای وجود آب مایع بر روی سطحشان باشند. وجود آب برای حیات ضروری است.
با این حال، زیرکانه‌ترین شیوه، گیراندازی و تحلیل بخش ریزی از نور ستاره‌ای است که از خلال جو یک سیاره در حال عبور گذر می‌کند، تا بتوان علائم اکسیژن و دیگر بیومارکرهای بالقوه را مطالعه کرد.
دو ستاره‌شناس مدعی‌اند که نوع خاصی از ستارگان موسوم به «کوتوله‌های سفید» برای مطالعه امکان وجود حیات مناسب است.
این کوتوله‌ها بقایای ستارگان مرده‌ای هستند که به اندازه زمین کوچک شده‌اند.
در واقع، همین اندازه کاهشی است که کوتوله‌های سفید را به هدفی برای شکار حیات در آن سوی زمین تبدیل می‌کند.
هنگام عبور، سیاره به اندازه زمین که در ناحیه قابل سکونت یک کوتوله سفید واقع شده، بخش قابل اندازه‌گیری از نور ستاره والدش را مسدود می‌کند. این هندسه امکان اسکن آسان‌تر و سریع‌تر جو یک سیاره را ممکن می‌سازد.
به گفته آوی لئوب از دانشگاه هاروارد، در صورت وجود جو در اطراف سیاره، فرصت بزرگی برای مطالعه ترکیب آن به دست می‌آید.
این که سیاره‌ای بتواند در ناحیه قابل سکونت یک کوتوله سفید وجود داشته باشد، باید مشخص شود. این ناحیه 100 برابر به ستاره نزدیک‌تر است تا زمین به خورشید.
به گفته کارولین برینک‌ورس از دانشگاه کالیفرنیا، دانشمندان انتظار دارند که سیاراتی را در مدارهای ثابت اطراف کوتوله‌های سفید بیابند که این کار در نوع خود، دشوار است.
یک راه برای این که یک سیاره خود را در ناحیه قابل سکونت یک کوتوله سفید بیابد، این است که از لحاظ گرانشی توسط یک سیاره بزرگ‌تر و دورتر به درون این ناحیه پرتاب شود.
با این حال، حتی با نسل جدید تلسکوپ‌ها، اسکن‌گرفتن از سیارات به اندازه زمین، برای کشف علائم شیمیایی حیات، فرایندی زمانبر و خسته‌کننده است.
دانشمندان نخست باید سیاراتی را بیابند که به نسبت خط دید زمینی، از مقابل ستارگان والدشان عبور کنند؛ این عمل هم‌اکنون توسط تلسکوپ فضایی کپلر ناسا صورت می‌گیرد.
در این میان، سیاراتی که در فاصله مناسبی از ستارگان میزبانشان قرار دارند، اهمیت خاصی دارند، زیرا مانند زمین می‌توانند دارای دماهای مناسب برای وجود آب مایع بر روی سطحشان باشند. وجود آب برای حیات ضروری است.
با این حال، زیرکانه‌ترین شیوه، گیراندازی و تحلیل بخش ریزی از نور ستاره‌ای است که از خلال جو یک سیاره در حال عبور گذر می‌کند، تا بتوان علائم اکسیژن و دیگر بیومارکرهای بالقوه را مطالعه کرد.
دو ستاره‌شناس مدعی‌اند که نوع خاصی از ستارگان موسوم به «کوتوله‌های سفید» برای مطالعه امکان وجود حیات مناسب است.
این کوتوله‌ها بقایای ستارگان مرده‌ای هستند که به اندازه زمین کوچک شده‌اند.
در واقع، همین اندازه کاهشی است که کوتوله‌های سفید را به هدفی برای شکار حیات در آن سوی زمین تبدیل می‌کند.
هنگام عبور، سیاره به اندازه زمین که در ناحیه قابل سکونت یک کوتوله سفید واقع شده، بخش قابل اندازه‌گیری از نور ستاره والدش را مسدود می‌کند. این هندسه امکان اسکن آسان‌تر و سریع‌تر جو یک سیاره را ممکن می‌سازد.
به گفته آوی لئوب از دانشگاه هاروارد، در صورت وجود جو در اطراف سیاره، فرصت بزرگی برای مطالعه ترکیب آن به دست می‌آید.
این که سیاره‌ای بتواند در ناحیه قابل سکونت یک کوتوله سفید وجود داشته باشد، باید مشخص شود. این ناحیه 100 برابر به ستاره نزدیک‌تر است تا زمین به خورشید.
به گفته کارولین برینک‌ورس از دانشگاه کالیفرنیا، دانشمندان انتظار دارند که سیاراتی را در مدارهای ثابت اطراف کوتوله‌های سفید بیابند که این کار در نوع خود، دشوار است.
یک راه برای این که یک سیاره خود را در ناحیه قابل سکونت یک کوتوله سفید بیابد، این است که از لحاظ گرانشی توسط یک سیاره بزرگ‌تر و دورتر به درون این ناحیه پرتاب شود.
