به گزارش خبرنگار آموزش خبرگزاری دانا (دانا خبر)، پردیس های بین
المللی چند سالی است که در کشور ما راه اندازی شده اند.
هدف اولیه این واحدها، پذیرش دانشجویان بین المللی و گسترش آموزش
عالی کشور بود. گرچه این پردیس ها این روزها تبدیل به منبع درآمد دانشگاه ها از
محل شهریه های بسیار گزاف دانشجویان ثروتمند شده اند اما در دنیا، واحدهای بین
المللی دانشگاه ها راه دیگری را برای گسترش دانش و کاهش هزینه های مهاجرت تحصیلی
طی می کنند. یکی از نمونه های موفق در این زمینه آموزش عالی انگلستان است.
آموزش فرامرزی به یک کسب و
کار بزرگ برای دانشگاههای انگلستان تبدیل شده است. آخرین
اطلاعات از آژانس آمار آموزش عالی، HESA،
نشان می دهد که تعداد دانشجویان بین المللی که کاملا بیرون از انگلستان تحصیل می
کنند از تعداد دانشجویان محصل درون دانشگاه ها بیشتر است. دولت انگلستان نیز به
نوبه خود مشتاق است تا پتانسیل رشد در این بازار را محقق کند.
آموزش های فرامرزی راهی ایجاد می کند تا دانشگاه تعداد دانشجویان
خارجی را افزایش دهد کسانی که خواستار مدرک تحصیلی از انگلستان هستند اما قادر یا
مایل به سفر به انگلستان برای درس خواندن نیستند.
نکته مهم در این نوع آموزش، شکسته شدن دو راهه صادرات آموزش از یک سو
و از سوی دیگر معضلات ورود سیل مهاجرینی که به قصد تحصیل می آیند، است. با توجه به
حساسیت های موضوع مهاجرت، این آموزش امکان
رشد ثبت نام دانشجویان بین المللی را بدون حضور و تردد آنها میسر می کند.
چرا آموزش بین المللی؟
از بین راه هایی که در آن دانشگاه ها می
توانند دانشجویان خارجی را در کشور خود آموزش دهند، بهترین نوع آموزش، آموزش از
راه دور شناخته شده است.
اگر چه ظهور عظیم دوره های آنلاین
باز، یا MOOCs،
یا اصطلاحا باز به قدری گسترده شده که احتمال دارد که هر کسی با اتصال به اینترنت بتواند
در یک دانشگاه بزرگ ایالات متحده ثبت نام و از طریق آموزش از راه دور آموزش ببیند.
اتخاذ روش آموزش از راه دور به عنوان
راهی برای رسیدن به دانشجویان خارجی، همان چیزی است که آن را «مک دونالدیسیون آموزش
عالی» نامیده اند.
مانند یک حق صنعتی کلاسیک، بسیاری از
دانشگاه های انگلستان به شرکت های خصوصی و سوداور گواهی نامه وکالت می دهند تا
مدارک تحصیلی خود را از طریق یک کالج خارجی اهدا کنند.
در سال 2011-2010 بیش از 330،000
دانشجوی خارجی مدرک تحصیلی دانشگاه های انگلستان را از طریق چنین وکالتی دریافت کردند.
مانند مک دونالد، بسیاری از دانشگاه
ها به شرکای آموزشی خود یک برنامه آموزشی و قاعده ارزیابی تحمیل می کنند که تا حد
امکان به برنامه آموزشی در دانشگاه مادر نزدیک باشد. این روال طبق این اصل است: «
پیتزای مک دونالد باید در پکن همان طعم پیتزای
مک دونالد در بیرمنگام را بدهد.»
صادرات آموزش به سبک مک دونالد
صدور مجوز ارایه مدرک از این طریق به
طور گسترده ای به عنوان بسط طبیعی صادرات آموزش در نظر گرفته شده است. با استفاده از
بودجه دولتی که آهسته رشد می کند، کسب درآمد از شهریه بین المللی امکان استقبال از
تنوع در این عرصه و رشد جریان درآمد را فراهم می کند.
ارزش سالانه آموزش عالی در انگلستان
(اتحادیه های غیر اروپایی) از طریق دانشجویان بین المللی بیش از 2.5 میلیارد پوند
(3.9 میلیارد دلار) است.
اما برای هر دانشجو که در دانشگاه
انگلستان زندگی می کند، بسیاری هستند که نمی توانند برای مطالعه به انگلستان بیایند.
دلایل این امر متفاوت است یا آنها از پس هزینه بر نمی آیند و یا به دلیل فاصله یا عوامل فرهنگی یا مذهبی از
این کار منصرف می شوند.
مجوز ارایه مدرک به شرکای محلی این
گره‌های بازار را می گشاید.کالج های محلی می تواند با مدرسین محلی و بر پایه حقوق پایین تر به آموزش
بپردازند. بر خلاف دانشگاههای طرف قرارداد خود، همان دانشگاه مادر، که نیاز به
استخدام اساتید گران و برجسته و به کارگیری دانشگاهیان بسیار آموزش دیده برای
حمایت از پژوهش دارند.
کالج های محلی می توانند برای دوره
هایی تقاضا کنند که کم هزینه باشند مانند کسب و کار و مدیریت. این هزینه ها با
اجتناب از هزینه های سنگین مانند پردیس دانشگاه سنتی که به آزمایشگاه‌ها و
کتابخانه‌های پژوهشی مجهز است دنبال می شود.
نفوذ در بازار از راه واحدهای بین الملل
مطالعه آموزش از راه دور نشان می دهد،
پس از بیش از یک دهه از این نحوه آموزش، بسیاری از شرکت کنندگان در سراسر چندین
دانشگاه احساس می کنند که توافقات دانشگاهی برای مدت طولانی برای انگیزه های غیر
مالی حفظ شده است.
کارکنان دانشگاه وابستگی های قوی با
همکاران خود در کالج های دیگر بسط داده اند و با رفت و آمد با دانشگاه مبدا ایجاد
روحیه رفاقت در میان کارکنان ایجاد شده است.
بسیاری از پیشروان صدور مجوز معتقدند
که با این کار به حمایت توسعه آموزشی در کشورهایی که در آن کار می کنند می
پردازند.
به طور کلی، این مطالعه این موضوع را
به نقد می کشد که اعطای مجوز صرفا یک استراتژی تهاجمی برای نفوذ در بازار توسط دانشگاه
های انگلستان است.
در مقابل بیان می کند که انگیزه این
کار ایجاد ارتباط بین المللی دانشگاهی و توسعه
آموزش در کشورهای دیگر است. و
با طی یک دوره طولانی علاقه مندان هزاران کیلومتر دورتر یک رابطه و دوستی پایدار
ایجاد می کنند.
