به گزارش گروه دانش خبرگزاری دانا (دانا خبر) و به نقل از مهر، ماهواره "بازیابی گرانش و تجربیات اقلیم" (گریس/GRACE) ذوب شدن این میزان یخ را شناسایی کرده است. دانشمندان انگلیسی از سال 2002 تا کنون ازاین ماهواره برای شناسایی تغییرات بسیار اندک در میدان گرانشی زمین که ناشی از تغییرات در توزیع توده از جمله حرکات یخ به اقیانوس ها است، استفاده می کنند.
وضعیت ورقه های یخ، با استفاده از این تغییرات در گرانش، در فواصل ماهانه نظارت شده است.
دانشمندان دانشگاه بریستول همچنین دریافته اند سرعتی که این ورقه های یخی، یخ خود را از دست می دهند در حال افزایش است. در مقایسه با چند سال نخست ماموریت گریس، سهم ورقه های یخی در افزایش سطح دریا در سالهای اخیر دو برابر شده است. با این حال هیچ توافق و اجماع نظری بین دانشمندان درباره دلیل تسریع از دست رفتن توده ورقه های یخی وجود ندارد.
علاوه بر فعالیت های انسان، ورقه های یخی توسط بسیاری از فرایندهای طبیعی تحت تاثیر قرار گرفته اند از جمله نوسانات جوی چند سال اخیر (مثلا تغییر سیستم های فشار در اقیانوس اطلس شمالی یا بروز حوادثی مانند توفان ال نینو و لانینا ) و تغییرات آهسته در جریانهای اقیانوسی. این ورقه های یخی که قطب جنوب و گرینلند را پوشانده اند حاوی 99.5 درصد یخچال های طبیعی زمین هستند که اگر کاملا آب شوند می توانند سطح آب دریا و اقیانوس های جهان را 63 متر افزایش دهند. این ورقه های یخی بزرگ ترین منبع بالقوه افزایش سطح آب دریاها در آینده محسوب می شوند.
این یافته ها برای شناسایی بهتر و پیش بینی ذوب و افزایش سطح آب دریاهای ناشی از آن، بر لزوم رصدهای ماهواره ای مداوم ورقه های یخی تاکید دارد.
دکتر "برت ووترز" مجری این تحقیقات و همکارانش، 9 سال داده های ماهواره ای به دست آمده از ماموریت گریس را با بازسازی حدود 50 سال تغییرات وارد شده به توده ورقه های یخی مقایسه کردند. آنها دریافتند توانایی تشخیص دقیق یک روند تسریع شده در کاهش توده بستگی به طول ثبت شده دارد.
در حال حاضر کاهش یخ های قطبی تشخیص داده شده با ماهواره گریس بیشتر از آن چیزی است که انتظار می رفت فقط ناشی از تغییرات و نوسانات طبیعی باشد.
نتایج این تحقیقات در نشریه Nature Geoscience منتشر شده است.
