
این نانوحاملها از جنس نانوذرات سیلیس با میانگین قطر 60 نانومتر هستند که بر اساس نتایج حاصل از DLS و تصاویر SEM اندازه، شکل و ساختار یکنواختی دارند.
برای ساخت این نانوحامل، ابتدا نوعی مایع یونی جدید کاتیونی و پاسخگو به چندین محرک، به روش پلیمریزاسیون، تولید و سپس به نانوذرات سیلیس متصل و اصلاح شد. در ادامه این نانوذرات به صورت همزمان با دو داروی ضدسرطان دوکسوروبیسین (DOX) و متوترکسات (MTX)، از طریق برهمکنش الکتروستاتیک متصل شدند. همچنین برای مطالعه رهای سازی همزمان داروها از آزمون HPLC-UV استفاده شد.
قره ورن در خصوص نتایج این تحقیقات افزود: «این نانوحامل بر روی لاینهای سلولی، حتی پس از 72 ساعت هیچگونه سمیتی از خود نشان نداده است؛ ولی افزایش میزان کشندگی نانوحامل حاوی دو داروی ضد سرطان نسبت به فرمولاسیونهای دارویی موجود برروی سلولهای سرطانی ریه و پستان بسیار مشهود است. این سیستم دارویی نانوساختار در درمان موشهای سرطانی شده نیز مورد آزمایش قرار گرفته است. نتایج به دست آمده، بیانگر بهبود تدریجی و رضایتبخش موشها بوده است».
این تحقیقات توسط دکتر رویا صالحی قرهورن و با همکاری دکتر سودابه داوران، دکتر حامد همیشهکار، - اعضای هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی و خدمات درمانی تبریز- و دکتر مهرداد مهکام- عضو هیئت علمی دانشگاه شهید مدنی آذربایجان- و مرتضی اسکندانی- دانشجوی دکترای تخصصی دانشگاه علوم پزشکی و خدمات درمانی تبریز- صورت گرفته است. نتایج این طرح در مجله Journal of Drug Targeting (جلد 22، شماره 4، ماه ژانویه، سال 2014، صفحات 327 تا 342) منتشر شده است.