یکی از اساسی ترین ضروریات زندگی هر فردی خودشناسی است. برای پرورش اخلاق پسندیده و اجتناب از اخلاق ناپسند فرد باید به خودسازی برسد و برای رسیدن به آن نیز، در اولین گام نیازمند آن است که خود را بشناسد؛ به دیگر سخن، اولین مرحله در برقراری ارتباط انسان با خویش، خودشناسی است. دانستن جایگاه و منزلت خویشتن و شناخت ویژگی‌ها و توانایی‌ها به معنای ارتباط با خود است.
خودشناسی
با شناخت پلیدی های درون و نفرت از آنان می توانیم از انجام آنها دوری کنیم و در تطهیر روح الهی مان گام برداریم. به پاس همین خودآگاهی است که فرد می تواند پروردگار خویش را بشناسد و راه رسیدن به سعادت را در هر دو جهان بپیماید.
چرا خودشناسی؟!
دانستن این که من واقعا که هستم و چگونه شخصیتی دارم، نقاط ضعف و قوت من چیست، باعث می شود فرد سفری به درون خود داشته باشد و به خودشناسی و خودسازی بپردازد.
گاهی نیز حب ذات( دوست داشتن خود) و ارزش گذاشتن برای خود است که فرد را ترغیب می کند برای ساختن خویشتن و خوشبختی بیشتر در جهت خودسازی قدم بردارد.
فواید خودشناسی
تعالی روح : با شناخت واقعی از خود می توان به تمامی نیروهایی اطراف احاطه داشت و با استفاده بهینه از آنها، به تعالی رسید.
شوق تغییر: شناخت حقیقت درون، شوق تغییر ایجاد می کند و مصائب راه را برای فرد آسان می کند، زیرا زمانی که انگیزه کافی به کاری داشته باشیم برای رسیدن به آن، خود را به هر دری می زنیم تا به اوج آسمان های کمال و پیشرفت برسیم.
اراده و حق انتخاب: خودشناسی حس اختیار و انتخاب به فرد می دهد و فرد را به این باور می رساند که او خود به تنهایی مسئول کمال و یا پست ترین درجه خویشتن است و هیچ کس در این تعالی و یا نزول دخالتی ندارد و نخواهد داشت.
شناخت گوهر درون: ارتباط با خود درونی و شناخت آن، باعث می شود فرد درون خود را گنجینه ای ناب از حقایق و معنویات بیابد و به ارزش خویش پی ببرد و متوجه این مهم شود که ذلت و زبونی از ذات حقیقی او به دور است و پلیدی ها و زشتی ها می توانند گوهر وجود او را نابود سازند.
با خودشناسی فرد می تواند به بُعد دیگری از وجود خود دست یابد و در ورای مادیات به دنبال معنویاتی که هدف اصلی از زندگی است، باشد. باور به خود، اجتناب از رذایل اخلاقی، تواضع و فروتنی، توجه به انسانیت و... از ویژگی های فردی است که به خودشناسی رسیده است
شناخت هدف آفرینش : با تفکر در درون، می توان استعدادهای درونی و باطنی خود را شناخت و هدف از آفرینش را فهمید. با دانستن هدف اصلی از به وجود آمدن خویش است که فرد سعی می کند به هیچ قیمتی فرصت ها را از دست ندهد و هرگز به سوی پلیدی ها و زشتی ها گرایش پیدا نکند، چون می داند این فرصت، تنها یکبار به او داده شده است و هیچ گاه تکرار نخواهد شد.
خودشناسی, فواید خودشناسی, خودسازی
شناخت استعدادهای درونی : با شناخت خوبی های درون، فرد می تواند در راه تکامل و پیشرفت گام بردارد. اگر شخص از پیامد خوش عملی آگاهی یابد و بداند که آن عمل شایسته، او را به اوج می رساند، بی تردید به انجام آن عمل ترغیب می شود و در هیچ موقعیتی آن را ترک نمی کند. ایثار، کمک به هم نوع، دفاع از مظلومان از جمله رفتارهایی است که فرد خودساخته بی هیچ چشمداشتی از ماحصل مادی ، با انجام آن می پردازد.
شناخت حقیقت دورن: ارتباط صحیح با خود است که باعث می شود فرد بداند چه باید بکند و چگونه با دیگران رفتار کند. کسی که به ماهیت اصلی درون خود پی برده نه تنها هرگز به خود آسیبی نمی رساند بلکه در ارتباط با دیگران نیز موفق بوده و بهتر عمل می کند. با احترام به درون خود با رفتار دیگران مواجه می شود و در مقابل آنان رفتاری متعادل و نوع دوست خواهد داشت مثلا، بیهوده خشمگین نمی شود، در همه حال به افراد احترام می گذارد، مدافع همیشگی حق است و...
تاثیر گذاری مثبت: افراد خودساخته منبع فایده هستند، آنها می توانند تاثیرات مثبتی بر روی افراد بگذارند و آنان را با مفهوم واقعی زندگی آشنا سازند.
پرورش بُعد معنوی خویشتن : با خودشناسی فرد می تواند به بُعد دیگری از وجود خود دست یابد و در ورای مادیات به دنبال معنویاتی که هدف اصلی از زندگی است، باشد. باور به خود، اجتناب از رذایل اخلاقی، تواضع و فروتنی، توجه به انسانیت و... از ویژگی های فردی است که به خودشناسی رسیده است.
مشخص بودن تکلیف در زندگی: افراد خودساخته ، تلکیف خود را درزندگی می دانند و آن را درک می کنند. آنان می دانند که چه رفتاری باید داشته باشند و چه رفتاری نداشته باشند.
منبع: تبیان
با شناخت پلیدی های درون و نفرت از آنان می توانیم از انجام آنها دوری کنیم و در تطهیر روح الهی مان گام برداریم. به پاس همین خودآگاهی است که فرد می تواند پروردگار خویش را بشناسد و راه رسیدن به سعادت را در هر دو جهان بپیماید.
چرا خودشناسی؟!
دانستن این که من واقعا که هستم و چگونه شخصیتی دارم، نقاط ضعف و قوت من چیست، باعث می شود فرد سفری به درون خود داشته باشد و به خودشناسی و خودسازی بپردازد.
گاهی نیز حب ذات( دوست داشتن خود) و ارزش گذاشتن برای خود است که فرد را ترغیب می کند برای ساختن خویشتن و خوشبختی بیشتر در جهت خودسازی قدم بردارد.
فواید خودشناسی
تعالی روح : با شناخت واقعی از خود می توان به تمامی نیروهایی اطراف احاطه داشت و با استفاده بهینه از آنها، به تعالی رسید.
شوق تغییر: شناخت حقیقت درون، شوق تغییر ایجاد می کند و مصائب راه را برای فرد آسان می کند، زیرا زمانی که انگیزه کافی به کاری داشته باشیم برای رسیدن به آن، خود را به هر دری می زنیم تا به اوج آسمان های کمال و پیشرفت برسیم.
اراده و حق انتخاب: خودشناسی حس اختیار و انتخاب به فرد می دهد و فرد را به این باور می رساند که او خود به تنهایی مسئول کمال و یا پست ترین درجه خویشتن است و هیچ کس در این تعالی و یا نزول دخالتی ندارد و نخواهد داشت.
شناخت گوهر درون: ارتباط با خود درونی و شناخت آن، باعث می شود فرد درون خود را گنجینه ای ناب از حقایق و معنویات بیابد و به ارزش خویش پی ببرد و متوجه این مهم شود که ذلت و زبونی از ذات حقیقی او به دور است و پلیدی ها و زشتی ها می توانند گوهر وجود او را نابود سازند.
با خودشناسی فرد می تواند به بُعد دیگری از وجود خود دست یابد و در ورای مادیات به دنبال معنویاتی که هدف اصلی از زندگی است، باشد. باور به خود، اجتناب از رذایل اخلاقی، تواضع و فروتنی، توجه به انسانیت و... از ویژگی های فردی است که به خودشناسی رسیده است
شناخت هدف آفرینش : با تفکر در درون، می توان استعدادهای درونی و باطنی خود را شناخت و هدف از آفرینش را فهمید. با دانستن هدف اصلی از به وجود آمدن خویش است که فرد سعی می کند به هیچ قیمتی فرصت ها را از دست ندهد و هرگز به سوی پلیدی ها و زشتی ها گرایش پیدا نکند، چون می داند این فرصت، تنها یکبار به او داده شده است و هیچ گاه تکرار نخواهد شد.
خودشناسی, فواید خودشناسی, خودسازی
شناخت استعدادهای درونی : با شناخت خوبی های درون، فرد می تواند در راه تکامل و پیشرفت گام بردارد. اگر شخص از پیامد خوش عملی آگاهی یابد و بداند که آن عمل شایسته، او را به اوج می رساند، بی تردید به انجام آن عمل ترغیب می شود و در هیچ موقعیتی آن را ترک نمی کند. ایثار، کمک به هم نوع، دفاع از مظلومان از جمله رفتارهایی است که فرد خودساخته بی هیچ چشمداشتی از ماحصل مادی ، با انجام آن می پردازد.
شناخت حقیقت دورن: ارتباط صحیح با خود است که باعث می شود فرد بداند چه باید بکند و چگونه با دیگران رفتار کند. کسی که به ماهیت اصلی درون خود پی برده نه تنها هرگز به خود آسیبی نمی رساند بلکه در ارتباط با دیگران نیز موفق بوده و بهتر عمل می کند. با احترام به درون خود با رفتار دیگران مواجه می شود و در مقابل آنان رفتاری متعادل و نوع دوست خواهد داشت مثلا، بیهوده خشمگین نمی شود، در همه حال به افراد احترام می گذارد، مدافع همیشگی حق است و...
تاثیر گذاری مثبت: افراد خودساخته منبع فایده هستند، آنها می توانند تاثیرات مثبتی بر روی افراد بگذارند و آنان را با مفهوم واقعی زندگی آشنا سازند.
پرورش بُعد معنوی خویشتن : با خودشناسی فرد می تواند به بُعد دیگری از وجود خود دست یابد و در ورای مادیات به دنبال معنویاتی که هدف اصلی از زندگی است، باشد. باور به خود، اجتناب از رذایل اخلاقی، تواضع و فروتنی، توجه به انسانیت و... از ویژگی های فردی است که به خودشناسی رسیده است.
مشخص بودن تکلیف در زندگی: افراد خودساخته ، تلکیف خود را درزندگی می دانند و آن را درک می کنند. آنان می دانند که چه رفتاری باید داشته باشند و چه رفتاری نداشته باشند.
منبع: تبیان
