محققان دانشگاه ادینبورگ توانستند سلول بنیادی را به بافت سه بعدی کبد انسان با کارآیی مطلوب تبدیل کنند.
به گزارش خبرگزاری دانا از پایگاه خبری ساینس دیلی، محققان سلول های بنیادی جنین انسان و سلول های بنیادی پرتوان را به گونه ای تحریک کردند که خصوصیات سلول های کبد موسوم به هپاتوسیت را به دست آورند. سپس این سلول ها را به مدت یک سال در قالب ساختارهای کروی کشت دادند.
این اولین بار است که محققان توانستند بافت تولید شده از سلول های بنیادی را به مدت یک سال درون آزمایشگاه زنده نگه دارند.
آنها در مرحله بعد سراغ پلیمرهای مورد تایید برای استفاده در بدن انسان رفتند تا مناسب ترین گزینه را برای ایجاد چارچوب رشد بافت، شناسایی کنند.
در این بررسی ها مشخص شد بهترین ماده موجود، نوعی پلی استر زیست تخریب پذیر موسوم به پلی کپرولاکتون است که به شکل فیبرهای میکروسکوپی در آمده است.
محققان با استفاده از این ماده چارچوبی به مساحت یک سانتیمتر مربع و ضخامت چند میلیمتر ساختند. سپس سلول های بنیادی را که به مدت 20 روز در آزمایشگاه رشد کرده بودند، روی چارچوب قرارداده و آن را زیر پوست موش ایمپلنت کردند.
در نتیجه این اقدام، رگ های خونی با موفقیت روی چارچوب رشد کردند و پروتئین های کبد انسان در جریان خون موش یافت شد که نشان دهنده عملکرد مطلوب بافت کبد و یکپارچگی آن با سیستم گردش خون موش بود. چارچوب مورد استفاده نیز توسط سیستم ایمنی بدن موش پس زده نشد.
یکی از مهمترین مزایای ایمپلنت های زیر پوست، تهاجمی نبودن این شیوه است. محققان امیدوارند روزی با استفاده از این نوع ایمپلنت ها بتوانند نقص عملکرد کبد را در بیماران مبتلا به بیماری های کبد درمان کنند.
گزارش کامل این تحقیقات در نشریه Archives of Toxicology منتشر شده است.
این اولین بار است که محققان توانستند بافت تولید شده از سلول های بنیادی را به مدت یک سال درون آزمایشگاه زنده نگه دارند.
آنها در مرحله بعد سراغ پلیمرهای مورد تایید برای استفاده در بدن انسان رفتند تا مناسب ترین گزینه را برای ایجاد چارچوب رشد بافت، شناسایی کنند.
در این بررسی ها مشخص شد بهترین ماده موجود، نوعی پلی استر زیست تخریب پذیر موسوم به پلی کپرولاکتون است که به شکل فیبرهای میکروسکوپی در آمده است.
محققان با استفاده از این ماده چارچوبی به مساحت یک سانتیمتر مربع و ضخامت چند میلیمتر ساختند. سپس سلول های بنیادی را که به مدت 20 روز در آزمایشگاه رشد کرده بودند، روی چارچوب قرارداده و آن را زیر پوست موش ایمپلنت کردند.
در نتیجه این اقدام، رگ های خونی با موفقیت روی چارچوب رشد کردند و پروتئین های کبد انسان در جریان خون موش یافت شد که نشان دهنده عملکرد مطلوب بافت کبد و یکپارچگی آن با سیستم گردش خون موش بود. چارچوب مورد استفاده نیز توسط سیستم ایمنی بدن موش پس زده نشد.
یکی از مهمترین مزایای ایمپلنت های زیر پوست، تهاجمی نبودن این شیوه است. محققان امیدوارند روزی با استفاده از این نوع ایمپلنت ها بتوانند نقص عملکرد کبد را در بیماران مبتلا به بیماری های کبد درمان کنند.
گزارش کامل این تحقیقات در نشریه Archives of Toxicology منتشر شده است.
