«نظام اسلامی» بالاترین «ظرفیتِ عدالت‌خواهی» است

وقتی در سال ۴۱ حضرت امام نهضت را شروع کردند، ملت ایران و دشمنانش در چه موقعیتی بودند. اگر سخنرانی‌های امام را به‌طور مشخص راجع به کاپیتولاسیون در مقطع ۴۱ تا ۴۳ گوش کنید، می‌بینید که ایشان با چه سوزی فریاد می‌کشند که ما آدمیم و حیوان نیستیم و ما را آدم حساب کنید. مبارزه‌ی ملت ایران هم از این نقطه شروع شد که از ایران حق توحش می‌گرفتند و با یک نگاه استکباری او را به ذلّت می‌کشیدند و از بالا به پایین نگاه می‌کردند. اصلاً آغاز نهضت امام خمینی رحمه‌الله از اینجا شروع شد. امام در این رابطه می‌گویند که اگر یک آشپز آمریکایی مثلاً شاه ایران را بکشد اتفاق خاصی نمی‌افتد و ملت ایران هم نمی‌تواند یقه‌اش را بگیرد.

زمانی که آقا این بحث را در سال‌های اخیر شروع کردند، به تفصیل شاخص‌های آن را توضیح دادند تا بعضی از کژتابی‌هایی که در فهم این مقوله به‌وجود آمده بود، رفع شود. در همین صحبت اخیرشان [سخنرانی تلویزیونی به مناسبت سی‌ویکمین سالگرد رحلت امام خمینی (رحمه‌الله)] هم تقریباً به‌طور تفصیلی وارد شدند و توضیح دادند.

بله؛ ضلع سوم تفریط است. ضلع تفریط از ضلع افراط خطرش کمتر نیست. چه بسا بعضی از افراط‌ها ناشی از همان تفریط‌ها باشد. باید حواسمان باشد که با نگاه دقیق وارد این مسئله بشویم. پیشنهاد می‌کنم کسانی که با سکوت عارفانه‌ی خودشان در طی سالیان به مفسدین کمک کردند، به همان سکوت عارفانه‌شان ادامه بدهند. نه اینکه لب‌هایشان را به اندازه‌ی عرض شانه‌شان باز بکنند و حرف از مبارزه‌ی با افراطی‌گری بزنند. این باید مشخص بشود، در عین اینکه ما باید به مبانی معرفتی دینی در حوزه‌ی عدالت ملتزم باشیم، حواسمان باشد که اسلام هر دو طرف را مذموم شمرده است. حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام در خطبه‌ی منا می‌فرمایند: «إِنّى لَمْ أَخْرُجْ أَشِرًا وَ لا بَطَرًا». ببینید حضرت در خطبه‌ی منا چه فریادهایی بر سر قاعدین می‌کشند. اصلاً‌ خطبه با این آیه شروع می‌شود: «لَوْلا یَنْهَاهُمُ الرَّبَّانِیُّونَ وَالأَحْبَارُ عَنْ قَوْلِهِمُ الإِثْمَ وَأَکْلِهِمُ السُّحْت»؛ می‌فرمایند جامعه‌ی دینی این‌گونه به انحطاط کشیده می‌شود که عالمانش، روشنفکرانش، و نخبگانش در برابر فقر و فساد و تبعیض سکوت کنند. به نظر من این خطبه‌ «مانیفست عدالت‌خواهی در شیعه» هست که هم حضرت امام و هم آقا مکرراً به آن استناد کرده‌اند و باید به آن توجه کرد.

حتماً نواقصی داریم، و با ایده‌آل‌ها بعضاً فاصله‌های زیادی داریم، اما از طرف دیگر موفقیت‌های بزرگی هم در این حوزه به‌دست آورده‌ایم. در طی ده، پانزده سال گذشته، همین الان برادر یک رئیس‌ جمهور، پسر یک رئیس‌ جمهور و معاون یک رئیس‌ جمهور در زندان هستند. بیست سال پیش یک چنین فضایی متصور بود. اما در حرکت رو به جلوی انقلاب اسلامی، موفقیت‌های جدی‌ دیده می‌شود.

بعضی از این دوستان غرب‌زده در ایران از واقعیاتی که خود غربی‌ها به آن معترف‌اند، دفاع می‌کنند و از خود غربی‌ها هم غیورترند. هفتصد سال از رنسانس غرب می‌گذرد و یک فراز و فرودها و‌ نقاط قوت و ضعفی داشته‌اند، ولی امروز آشکار است که در افول قرار گرفته‌اند.اما یک عده‌ای می‌خواهند بگویند هنوز می‌تواند ادامه پیدا کند. یعنی با یک نگاه غیردقیق و غیرعمیق و غیرواقع‌بینانه‌ای دارند به غرب نگاه می‌کنند و هنوز در دلشان این هست که شیطان کمک می‌کند و شیطان بزرگ را نجات می‌دهد!! اما علناً می‌بینیم که اتفاقات دیگری دارد می‌افتد. به این نکته هم توجه کنیم که آمریکا یک رژیمی است که بیش از دو قرن سابقه‌ی حکومت‌داری دارد، ولی امروز وضعیتشان را در خیابان‌ها و مواجهه‌شان با بحرانی مثل کرونا را می‌بینیم و می‌توانیم با جمهوری اسلامی مقایسه‌اش کنیم. ممکن است خود ماها هم خیلی اوقات به بعضی از عملکردهای جمهوری اسلامی نقد داشته باشیم، ولی مگر اینکه خیلی بی‌وطن و دلبسته‌ی آمریکا باشیم که بخواهیم واقع‌بینی را ترک کنیم و واقعیت‌های امروز بحران

غرب را نبینیم.