در این دوره نوجوان نقش ها و مسئولیت های جدیدی را می پذیرد و مهارت های اجتماعی لازم برای به عهده گرفتن نقش هارا فرا میگیرد.
فاطمه زمانی، خبرگزاری دانا، گروه سبک زندگی؛نوجوانی را می توان یکی از مهم ترین و حساس ترین مرحله در رشد انسان و زمینه ساز بسیاری از موفقیت های او دانست.
با این حال تقارن این دوره با اوج گیری رفتارهای پرخطر ، عبور نوجوان را از این مرحله با دشواری و خطر مواجه می کند.
در این دوره نوجوان نقش ها و مسئولیت های جدیدی را می پذیرد و مهارت های اجتماعی لازم برای به عهده گرفتن نقش هارا فرا میگیرد.
لذا اگر الگویی دقیق و روشن رفتارهای درست را برای او تبیین نکند ، او خود به سبک و سنگین کردن رفتارها و نقش ها دست می زند و درنهایت به رفتارهای پرخطر گرایش پیدا می کند.
از این رو به دوره ی نوجوانی دوران خطر پذیری نیز می گویند.
نوجوان در این دوره به دلیل ویژگی هایی چون خودمحوری و عدم درک صحیح از رفتارهای خود بیشتر تمایل به رفتارهای پرخطر را از خود نشان می دهد.
این خطر پذیری که یکی از ویژگی های افراد در دوره نوجوانی محسوب می شود ، احتمال وقوع پیامدهای منفی و ناخوشایند جسمی ، روانی و اجتماعی را برای نوجوان افزایش می دهد.
عوامل موثر در گرایش نوجوانان به رفتارهای پرخطر
نوجوان برای اثبات وجود خود و جایگاه خویش در بین خانواده ، دوستان و جامعه به سمت رفتارهای آسیب زا و پرخطر روی آورد.
عوامل اجتماعی ، فرهنگی اقتصادی و خانوادگی نقش بسیار چشمگیری در آسیب های رفتاری دوران نوجوانی ایفاء می کنند که بدون شک خانواده را می توان از مهم ترین این عوامل دانست.
عواملی چون کاهش نظارت والدین ، سبک های تربیتی نادرست و ارتباط با همسالان ناهنجار می تواند در افزایش این گونه رفتارها در نوجوانان نقش بسزایی داشته باشد.
نقش خانواده در گرایش نوجوانان به رفتارهای پرخطر
خانواده اولین و مهم ترین نهادی است که فرد را با شیوه های زندگی جمعی و سازگاری با دیگران آشنا می کند.
عدم فراهم شدن این شرایط برای فرزندان می تواند آنان را با لغزش ها و خلأ های عاطفی در آینده مواجه کند.
امروزه محققان به این نتیجه رسیده اند که خانواده می تواند قوی ترین تأثیر را در بروز این قبیل رفتارها در نوجوان داشته باشد و هم چنین اکثر آنان بر این مسأله که شروع رفتارهای پرخطر را باید در محیط خانوادگی جویا شد ، توافق دارند.
اغلب نوجوانان بزهکار دارای والدینی پرخاشگر ، عصبانی ، مسئولیت ناپذیر ، تنبیه کننده با بی تفاوت و طرد کننده هستند.
رابطه ی گرم و صمیمانه والدین با فرزندان امکان جذب آنان را به سوی خانواده بیشتر می کند.
بنابراین خانواده میتواند نقشی کلیدی و اساسی در پیشگیری از رفتارهای پرخطر در نوجوانان ایفاء کند.
نقش همسالان در گرایش نوجوانان به رفتارهای پرخطر
در مرحله ی نوجوانی فرد از خانواده به سوی جامعه متمایل می شود و ارتباط او با همسالان اهمیت زیادی پیدا می کند.
همنشینی و همراهی با همسالان یا وابستگی به آنان صرف نظر از ویژگی های رفتاری و اخلاقی عاملی مهم در بروز رفتارهای پرخطر و ناهنجاری های رفتاری تلقی می شود.
پژوهش ها نشان می دهد عواملی نظیر دوستان و همسالان در کنار خانواده نقش مهمی را در بروز رفتارهای پرخطر دارند.
نوجوانانی که به دوستان منحرف متمایل می شوند ، آمادگی بیشتری را برای پذیرش رفتارهای پرخطر از خود نشان می دهند.
درمقابل ارتباط با دوستان سالم می تواند زمینه ی بروز رفتارهای مفید و مثبت را در آنان افزایش دهد .
