در گذشته گزارش شده بود سیستم بینایی انسان دارای عدم تقارن در میدان بینایی است. برای مثال انسان‌ها در تشخیص چهره‌ها در میدان بینایی فوقانی بهتر از میدان بینایی تحتانی هستند(که به آن سوگیری میدان دید فوقانی برای چهره‌ها می‌گویند).
مکانیسم‌های زمینه‌ای این سوگیری میدان بینایی موضوع بحث‌های زیادی است اما نتایج تحقیق جدید در نوزادان نشان می‌دهد تجربه بصری در زندگی روزمره به ظهور سوگیری میدان بینایی فوقانی برای چهره‌ها کمک می‌کند.
در این تحقیق از دانشگاه چوئو، دانشگاه زنان ژاپن و دانشگاه هوکایدو، به نوزادان پنج تا هشت ماهه ۲ تصویر از چهره به صورت عمودی یا افقی ارائه شد.
محققان بررسی کردند نوزادان ابتدا به کدام چهره نگاه کردند و دریافتند که نوزادان بالای هفت ماه ابتدا بیشتر به چهره بالایی نگاه می‌کنند؛ در حالی که نوزادان زیر ۶ ماه به طور مساوی به هر ۲ چهره نگاه می‌کنند و هیچ تفاوتی در مشاهده تصویر افقی صرف نظر از سن وجود نداشت.
این نتیجه نشان می‌دهد سوگیری میدان بینایی فوقانی برای چهره‌ها حدود هفت ماهگی ظاهر می‌شود. این سوگیری مختص چهره‌هاست زیرا به نوزادان نیز تصاویری از خانه‌ها ارائه شد اما هیچ سوگیری مشاهده نشد. این امر نشان می‌دهد چهره عامل مهمی در ایجاد سوگیری میدان بینایی است.
علاوه بر این نوزادان بالای هفت ماه بیشتر چهره فوقانی را به خاطر می‌سپردند؛ حتی وقتی که زمان برابری را صرف تماشای ۲ تصویر می‌کردند.
این نتایج نشان می‌دهد یک تغییر تکاملی در سوگیری میدان بینایی فوقانی برای چهره‌های بین سنین ۶ تا هفت ماهگی وجود دارد؛ به این معنا که تجربه چهره‌ها در زندگی روزمره با ظهور سوگیری میدان بینایی فوقانی برای چهره‌ها مرتبط است.
شوما تسورومی از دانشگاه چوئو می‌گوید: آنچه نوزادان در زندگی روزمره می‌بینند، تغییر می‌کند. تجربه رابطه فضایی بین صورت و بدن(که صورت به بدن متصل است) در طول رشد اندوخته می‌شود. ما فرض می‌کنیم که نسبت مشاهده صورت و رابطه بدن منجر به سوگیری میدان دید فوقانی برای چهره‌ها می‌شود. جالب اینجاست که متوجه شدیم نوزادان برای به خاطر سپردن چهره فوقانی اولویت قائل هستند.
این سوگیری می‌تواند مبنایی برای انگیزه حیاتی ما در یافتن افرادی برای برقراری ارتباط و تعامل با آنان باشد.
انتهای پیام
