به گزارش پایگاه خبری دانا، دشمن از موفقیت‌هایی که جمهوری اسلامی در این مدت داشته از جمله برپایی کنگره عظیم اربعین و شکل‌گیری اتحاد و برادری بین دو ملت ایران و عراق، عضویت ایران در شانگهای و سخنرانی رئیس جمهور در نیویورک، دل خوشی ندارد و بالاخره باید یک جریانی را ایجاد کند که اذهان عمومی را به آن سمت متوجه کند تا اخبار این موفقیت‌ها خیلی منعکس نشود.
باید توجه داشت که هر مسئله اجتماعی که در کشور اتفاق می‌افتد ممکن است آفت‌هایی داشته باشد؛ برای مثال معلمی سر کلاس با دانش آموزی برخورد بدی می‌کند کمااینکه گاهی بعضی از این فیلم‌ها منتشر شده که آموزگاری در یک روستا دانش آموزی را کتک زده، سوال این است اگر معلمی دانش آموزی را زد بخاطر آن باید مدرسه را تعطیل کرد یا اگر در بیمارستانی پزشکی قصور کرد باید تمام بیمارستان و حوزه درمان را تعطیل کرد؟ نه، بلکه باید او و رفتارهای نامناسبی را که گاهی منتشر می‌شود، اصلاح کرد.
کلیّت مسئله این است که بالاخره ما در نظام اسلامی حتی اگر بخواهیم دست دزدی را قطع کنیم یا برای مثال به کسی حدی زده شود، ما اجازه بی حرمتی و بی احترامی نداریم کمااینکه روایات اسلامی نیز این موضوع را تأیید می‌کند.
روایتی از امام سجاد (ع) نقل شده که می‌فرماید کسی را بخاطر گناهش سرزنش نکنید؛ از این رو ما با فرد گنه‌کار مشکلی نداریم، گنه‌کار معصیت خدا را می‌کند اما با عمل گناه مشکل داریم زیرا در فرهنگ ایرانی و اسلامی چیزی تحت عنوان بی حجابی، تَوَرُج، خودآرایی و زینت را آشکار کردن نداشته و نداریم لذا اگر وارد فرهنگ ما شد یک فرهنگ بیگانه است.
برای اینکه این فرهنگ بیگانه از بین بِرود راه‌های مختلفی وجود دارد، در هر صورت چه برخورد ایجابی با کارهای فرهنگی و چه برخورد سلبی از قبیل امور انتظامی و قضائی اگر قرار است اتفاق بیافتد هیچکدام نباید با بی احترامی باشد. این را ما قبول داریم اما اینکه به بهانه یک فیلم منتشر شده از فردی که در مقر پلیس برای او اتفاقی افتاده است، عده‌ای کشور را به آشوب بکشد این حرکت نه عاقلانه بوده و نه در هیچ جای دنیا پذیرفتنی است.
اگر انتقاداتی در این‌باره وجود دارد، نیروی انتظامی و دستگاه‌های متولی باید تدبیر کنند، اگر انتقاداتی است باید جمعی از دلسوزان به دور از فضای هیاهو، هم فکری و تدبیر کنند، کاری که باید قبلاً انجام می‌شد نه اکنون اما هنوز هم دیر نشده است و باید در یک فضا و گفتگوی علمی بررسی شود.
معتقد هستم که این مسئله یا آسیب اجتماعی در کشورمان تحت عنوان بی حجابی نیاز به راهکار اجتماعی دارد و لازمه آن هم اندیشی دانشمندان و کارشناسان علوم اجتماعی برای حل این مسئله و تعریف مدل رفتاری علمی است تا دستگاه‌های اجرایی بر اساس آن عمل کنند.
آنچه مغفول مانده این است که بین بی حجابی از روی غفلتِ فردی که از ناآگاهی روسری‌اش افتاده یا آنطور که شایسته است حجاب را رعایت نکرده با هنجارشکنی فرق قائل نیستیم؛ در حالی که با فرد هنجار شکن باید محکم برخورد کرد. با فرد هنجار شکن به علاوه کسانی که آن را ترویج و برای بی حجابی بسترسازی می‌کنند باید برخورد شود.
اما نوجوان یا جوانی که از روی غفلت یا جهلِ به مسئله، حجاب را رعایت نمی‌کنند، نیاز به کار اقناعی دارد در حالی که متأسفانه درباره این موضوع برای افراد در طول زندگی از بدو تولد تا زمانیکه وارد جامعه می‌شود در مدرسه، دانشگاه و یا صدا و سیما گفته نشده و آموزش داده نشده است و قرآن نیز این روش را تأیید نمی‌کند که تا وقتی موضوعی تبیین نشده، به شیوه‌های دیگری عمل شود.
در آیه‌ای از قرآن کریم گفته شده تا زمانی که پیامبری نفرستیم عذاب نمی‌کنیم؛ به بیان دیگر از این آیه قرآن درمی یابیم که تا زمانی که موضوعی را تببین نکرده‌ایم جای عذاب نیست؛ این مربوط به نوجوان و جوانی است که در مورد حجاب نمی‌دانند و البته جای تبیین و گفتن درباره آن در خیابان نیست بلکه در کتاب درسی، مدرسه، مساجد، دانشگاه و صدا و سیما است ضمن اینکه در کنار این‌ها باید بسترها فراهم شود.
یک بانوی محجبه برای اینکه محجبه بماند، سختی‌هایی را تحمل می‌کند از خرید یک لباس مناسب گرفته تا سایر مسائلی که وجود دارد؛ از این رو زمانیکه می‌گوئیم جامعه اسلامی درخصوص حجاب تکلیف دارد یکی از وظایف همین است بستر را برای دسترسی راحت کسی که بخواهد محجبه باشد به لوازم حجاب و پوشش مناسب، فراهم کند که متأسفانه برعکس شده است.
پوشاک مناسب یا در دسترس نیست یا اگر باشد با قیمت‌های گزاف عرضه می‌شود؛ لذا اگر این مسائل حل و فصل شود، مردم درمورد مسئله حجاب که حکم خداست و ارزش‌های انقلابی است هیچ حرفی ندارند.
انتهای پیام/
