فاطمه زمانی ، خبرگزاری دانا ، گروه سبک زندگی ؛ بیماری کندن پوست یا درماتیلومانیا ، نوعی اختلال روانی است که به صورت کندن تکراری و اجباری پوست خودرا نشان می دهد.این بیماری منجر به ضایعات پوستی می گردد و مشکلات زیادی را در فرد ایجاد می کند.
افراد مبتلا به اختلال کندن پوست اغلب صورت ، دست ها ، انگشتان ، بازوها و پاهای خودرا مورد هدف قرار می دهند و از انگشتان خود یا ابرازی مثل موچین یا سنجاقک برای کندن پوست شان استفاده می کنند.
علل بیماری
اختلالات همایند
بعضی از اختلالات مثل وسواس فکری ، افسردگی و اضطراب می توانند در ایجاد این اختلال نقش داشته باشند.
نظریه ی روانکاوی
این نظریه معتقد است که فرد مبتلا به اختلال پوست کنی ، خشم زیادی از وقایع و روابط خود دارد و این خشم را با کندن پوست خود نشان می دهد.
ناتوانی در مدیریت استرس
افراد مبتلا به این اختلال ، در مدیریت هیجانات و استرس خود ناتوان اند و راه های نادرستی را برای کنترل استرس خود در پیش می گیرند.
افزایش دوپامین
تحقیقات نشان داده است موادی مانند شیشه و کوکائین که سبب افزایش دوپامین در مغز می شوند ، باعث می شوند که فرد حس کند چیزی روی پوستش راه می رود و با رفتارهای پوست کنی می خواهد این حس را از بین ببرد.
نشانه ها
کندن پوست تا جایی که به زخم شدن می انجامد.
تلاش برای رفع نواقص پوست
صرف زمان زیادی برای پوست کنی
ابتلا به زخم ها و عفونت های بیشتر در اثر پوست کنی که میتواند به مدت طولانی ادامه یابد.
تجربه ی احساس تنش قبل از کندن پوست و احساس لذت و آرامش بلافاصله پس از کندن پوست
به وجود آمدن مشکلاتی در زمینه فردی و اجتماعی به واسطه اختلال پوست کنی
پرهیز از رفتن به میهمانی و مکان های عمومی به خاطر وضعیت پوست
راه های تشخیص بیماری کندن پوست را خود فرد نمی تواند تشخیص دهد .پزشک برای تشخیص این بیماری باید سایر بیماری های مشابه را تأیید یا رد کند. بر همین اساس در مرحله اول برای تشخیص بیماری ، معاینه ی جسمی را انجام می دهد. پس از انجام معاینه جسمی ، پزشک در مورد رفتارها و احساساتی که فرد در هنگام کندن پوست دارد ، سوالاتی را می پرسد. اگر پزشک به بیماری مشکوک باشد ، احتمال دارد فرد را به یک روانشناس ارجاع دهد . برای تشخیص بهتر متخصصان داخلی هم می توانند به روانشناس کمک کنند.
راه های درمان
داروهای ضد افسردگی می توانند به کنترل رفتارهای کندن پوست کمک کنند. مهارکننده های انتخابی جذب سروتونین معمولا در این شرایط تجویز می شوند.
سایر داروهای روانپزشکی و ضد تشنج نیز احتمال دارد برای درمان این بیماری تجویز شود. این بدان معنا است که اگرچه این دارو در درجه اول برای درمان بیماری دیگری تجویز می شود ، اما می تواند برای درمان بیماری کندن پوست هم کاربرد داشته باشد.
یک متخصص یا مشاور بهداشت روان هم می تواند در شناسایی محرک هایی که منجر به کندن پوست می شوند به فرد کمک کند. روان پزشک می تواند راه هایی را برای مقابله با این رفتارها پیشنهاد کند. به عنوان مثال ، فشاردادن توپ استرس ، بازی با مکعب روبیک ، نقاشی یا رفتارهای دیگری که دست را مشغول می کنند ، می تواند از کندن پوست جلوگیری کند.
علاوه بر آن روانشناس می تواند به فرد آموزش دهد که در هنگام بروز علائم ، گزینه های دیگری را جایگزین کند. استفاده از دستکش یا ابزار چسب برای پوشاندن پوست یا بریدگی می تواند به جلوگیری از کندن پوست کمک کند.
