سمیه رباط نیلی، روانشناس و عضو هیئت علمی دانشگاه علوم تحقیقات
به گزارش پایگاه خبری دانا، علائم اضطراب و افسردگی در کودکان با بزرگسالان متفاوت است که گاهی به پرخاش منجر می‌شود.
شیوع کرونا در چند سال اخیر باعث افزایش شیوع اضطراب در کودکان شده است. نشانه‌های اختلالات روانشناختی در کودکان و بزرگسالان متفاوت است. بطور مثال اگر افسردگی در بزرگسالان با نشانه هایی، چون گریه کردن و از دست دادن تمایل به کار مشخص می‌شود، افسردگی در کودکان با حالت پرخاشگری همراه است.
اضطراب جدایی در کودکان، ترس از جدا شدن کودک از چهره‌های آشنایی است که به آن‌ها دلبستگی دارد، در این بین والدین به خصوص مادر بیشترین اهمیت را دارد.
اضطراب جدایی در کودکان شامل سنین دوره‌های پیش دبستانی و سال‌های اولیه کودکی می‌شود و تا ۱۲ سالگی ادامه دارد، سپس رو به کاهش می‌گذارد.
اضطراب جدایی اولین بار از هشت ماهگی نوزاد آغاز می‌شود و تا پایان دو سالگی از بین می‌رود، علت آن وجود همزیستی بین مادر و کودک در این سنین است، زیرا نوزاد بین جسم خود و جسم مادر جدایی قائل نیست، بعد از گذشت مدتی، نوزاد آگاهی می‌یابد که جسم و روحش متمایز از مادر است.
کودک در هشت ماهگی با دیدن چهره‌های غریبه دچار حالت گریه می‌شود، در صورت مشاهده چنین علائمی نگران نباشید، زیرا کودک در حال گذران تحول و نمو طبیعی خویش است.
بین دو واژه اضطراب جدایی (که به صورت طبیعی وجود دارد) و *اختلال* اضطراب جدایی تفاوت قائل هستیم. شیوع این اختلال در بین کودکان ۳ تا ۴ درصد است، در صورت بروز این اختلال در کودک: تغییرات جدی در حیطه‌های رفتاری، تحصیلی، رابطه کودک با والدین و روابط با متصدیان کودک، حداقل به مدت یک ماه اتفاق می‌افتد.
اضطراب جدایی مربوط به سنین اولیه عمر است که کاملاً طبیعی است، اما اختلال اضطراب جدایی شدت و نشانه‌های اضطرابی بسیار شدید تری دارد.
بعضی از علائم و نشانه‌های اختلال اضطراب جدایی شامل موارد زیر است:
۱-کودک هنگام جدایی از چهره‌هایی که با آن‌ها دل بستگی دارد اضطراب نشان می‌دهد.
۲- او نگران تجربه ناخوشایند گم شدن و یا بیمار شدن است.
۳- در این کودکان شکایت‌های مکرر جسمی وجود دارد؛ این شکایت‌ها قبل از رفتن به مدرسه بروز می‌کند مانند دل درد سردرد بدن درد
۴- کابوس‌های مکرر شبانه می‌بیند که محتوای این کابوس‌ها جدایی از والدین است.
۵- کودکانی که حاضر نیستند با کسی غیر از پدر و مادر تنها بمانند.
وجود سه علامت از علائم ذکر شده به مدت یک ماه، نشانه اختلال اضطراب جدایی است.
وجود علائم اضطرابی به ویژه در خویشاوندان خونی کودک و همچنین یادگیری مشاهده‌ای کودک در بروز علائم اختلال اضطراب جدایی از والدین، مؤثر است.
وجود یک سری خصوصیات خاص در والدین در ابتلا کودک به این اختلال مؤثر است از جمله والدین بیش از حد محافظه کار و یا والدین ناایمن، که هر دو جزء علائم خطر افزایش دهنده شیوع اضطراب در کودکان هستند.
نوع فرزندپروری در بروز اضطراب‌های دوران کودکی بسیار است. در بین سبک‌های فرزندپروری، سبک مقتدرانه که هم قوانین را وضع می‌کند وهم کودک را به بهترین نحو حمایت می‌کند، از بهترین راه‌های جلوگیری از اظطراب جدایی در کودکان می باشد.
از کاربردی‌ترین روش‌های درمان اختلال اضطراب جدایی از خانواده می توان خانواده درمانی، روش‌های شناخت درمانی، درمان‌های والدین و کودک که به موازات هم انجام می‌شوند و همچنین دارو درمانی نام برد.
رعایت نکات رفتاری در کودکانی که نگران جدایی از خانواده را دارند، توصیه می شود. بهتر است قبل از اینکه مدارس باز شوند جدا شدن از کودک را تمرین کنیم و آن را در یک زمان کوتاه به شخص مطمئنی بسپاریم، موقع خداحافظی تشریفات قائل نشویم و ساده و سریع خداحافظی کنیم همچنین به قول خود، در بازگشت به موقع، وفادار باشیم.
انتهای پیام/
