به گزارش خبرگزاری دانا: این آزمایش بر روی جنین ماهی انجام شد و نتایج آن می‌تواند به تجدید نظر در مورد قوانین مرتبط با مواد چاپ سه‌بعدی منجر شود.
طراحی‌های سه‌بعدی با فناوری که از آن در ساخت همه چیز از کفش دوندگان گرفته تا ابر‌خودروها استفاده می‌شود، از همیشه محبوب‌تر هستند. با توجه به استفاده فزاینده گسترده از این فناوری، گروهی از محققان معتقدند که توجه بیشتری باید صرف این موضوع شود که مواد رایج چاپ سه‌بعدی ممکن است مضر باشند.
محققان دانشگاه ریورساید کالیفرنیا برای این پژوهش دو نوع مختلف از چاپگرها را مورد بررسی قرار دادند. یکی از این چاپگرها با استفاده از نور، مواد مایع را به جامد تبدیل می‌کرد و چاپگر دیگر که مقرون بصرفه‌تر نیز بود، پلاستیک را برای ایجاد ساختارهای مختلف ذوب می‌کرد.
این دانشمندان به طور خاص با یک چاپگر به نام Stratasys Dimension Elite که از روش پلاستیک ذوب شده استفاده می‌کرد و یک مدل 1+ از Formlabs که یک مدل رزین مایع بود، کار کردند.
این پروژه تا حدودی به طور تصادفی هنگامی که ویلیام گراور، استاد دانشگاه ریورساید یک چاپگر سه‌بعدی را برای کمک به تحقیقات آزمایشگاه خود به منظور تحقیق بر روی جنین گورخرماهی خریداری کرد، شروع شد. محققان متوجه شدند که پژوهش به خوبی پیش نمی‌رود زیرا جنین‌ها بعد از اینکه در معرض قطعات چاپی سه‌بعدی قرار می‌گرفتند، می‌مردند.
این کشف که کاملا به صورت طبیعی انجام شد، با آزمایش دو چاپگر صورت گرفت که برای ساخت صفحات پلاستیکی 2.5 سانتی‌متری استفاده می‌شدند و منجر به یک پژوهش کامل در مورد سمی بودن مواد چاپی سه‌بعدی شد. این دو صفحه سپس در ظروف آزمایشگاهی حاوی جنین گورخرماهی قرار داده شدند و نرخ بقا و تخم‌گذاری آن‌ها مورد بررسی قرار گرفت.
قطعات ساخته شده از هر دو نوع چاپگر، اثرات منفی بر روی این نرخ‌ها داشت، هر چند که این امر با مرگ بیش از نیمی از جنین‌ها در طول سه روز در مواد چاپ شده با رزین مایع مشهودتر بود و همه جنین‌ها در طول یک هفته جان سپردند.این مواد نه تنها منجر به کشته شدن همه جنین‌های موجود در ظروف آزمایشگاهی شد، بلکه همچنین ناهنجاری‌های رشدی 100 درصدی را در تخم‌ها به همراه داشت.
این پژوهش تنها ابعاد منفی را بررسی نکرد، بلکه به جستجوی راه‌حل‌های ممکن نیز پرداخت.
محققان در تلاش برای کاهش سمیت قطعات مایع تولید شده از رزین، آن‌ها را به مدت یک ساعت در معرض نور فرابنفش قرار دادند. آن‌ها دریافتند که با پایان یافتن این فرآیند، سمیت قطعات به طور قابل توجهی کاهش یافت و دانشگاه ریورساید کالیفرنیا، حق ثبت اختراع این تحقیق را به نام خود ثبت کرد.
محققان یافته‌های خود را در مجله Environmental Science and Technology Letters منتشر کردند.
