فاطمه زمانی ، خبرگزاری دانا ، گروه سبک زندگی ؛ سندرم اردک ، اختلال روحی و روانی رایجی است که چند سالی است که در بین دانشجویان تازه وارد دیده می شود. در این بیماری فرد کاملا آرام به نظر می رسد ، اما در حقیقت در تلاش است تا با مشکلات خود کنار بیاید. درواقع مبتلایان به سندرم اردک کسانی هستند که با وجود دست و پنجه نرم کردن با مشکلات بسیار ، همواره در تلاش اند تا تصویری شاد و خوشحال را از خود نشان دهند ، تصویری که با درون آنان در تضاد است.
اما چرا به این اختلال ، سندرم اردک می گویند ؟
زمانی که اردک روی آب شناور است ، خیلی آرام به نظر می رسد ، اما قاطعانه با پاهای خود تلاش می کند تا روی آب بماند. افراد مبتلا به سندرم اردک نیز ظاهرا آرام و شاد هستند ، اما در درون برای حفظ این شادی و آرامش تلاش می کنند.
نشانه های بیماری
همانطور که از قبل گفته شد فرد مبتلا سعی می کند تا خودرا کاملا شاد و آرام نشان دهد ، درحالی که در درون آرامش ندارد. نمونه های این افراد ، جوانانی است که دائما از لحظات شاد زندگی خود تصاویری در دنیای مجازی به اشتراک می گذارند ، اما شاید در واقعیت شاد نباشند.
استرس شدید یکی از آشکارترین نشانه های این بیماری محسوب می شود ، اما نشانه های فیزیکی آن در مبتلایان به سندرم اردک یکسان نیست.
برخی بر اثر استرس دچار سردرد ، اختلالات خواب و تمرکز می شوند و برخی دیگر احساس تنش و خشم می کنند. برخی از افراد احساس افسردگی می کنند و برخی دچار افزایش یا کاهش اشتها می شوند.
عوامل خطرساز
عواملی که خطر ابتلا به این سندرم را افزایش می دهند ، اغلب ناشی از زندگی دانشجویی هستند.عواملی مانند زندگی دور از خانواده و انجام تکالیف و فعالیت های فوق برنامه.
سابقه ی ابتلا به بیماری های روانی ، فشار اجتماعی دوران تحصیل و مقایسه پیوسته خود با دیگر دانشجویان هم در افزایش احتمال به این سندرم بی تأثیر نیست.
از عوامل دیگر می توان به خانواده و دوستان و تأکید شان بر موفقیت اشاره کرد. در واقع تعریف مداوم والدین از عملکرد درخشان فرزندشان در دانشگاه ، خود می تواند به عاملی استرس زا تبدیل شود.
والدین هلیکوپتری هم می توانند احتمال بروز سندرم اردک را در فرزندشان افزایش دهند. این نوع والدین به شکل های افراطی خودرا درگیر زندگی فرزندشان و مراقبت از آن ها می کنند. آن ها به بهانه ی محافظت از فرزندشان اجازه نمی دهند او سرخوردگی را تجربه کند. این کار هنگام رویارویی با سرخوردگی های اجتناب ناپذیر به نقطه ضعفی برای فرد تبدیل می شود. درواقع والدین هلیکوپتری به جای اینکه به فرزندشان یاد دهند که از چالش ها استقبال کنند ، اغلب بر توانمندی های آنان تمرکز می کنند، چیزی که می تواند به رنج ذهنی فرد منجر شود.
درمان
درمانگر برای کاهش تنش و ناآرامی بیمار ، ممکن است ترکیبی از روان درمانی و دارودرمانی را برای درمان افسردگی و اضطراب به کارگیرد.
در دارو درمانی ممکن است درمانگر فرد مبتلا را از مصرف داروهای کنونی فرد را که باعث افسردگی یا اضطراب می شود ، منع کند.
گاهی هم ممکن است داروهایی تجویز شود تا عوامل زیستی استرس زا کاهش یابد. مثلا سطح قند خون فرد مبتلا به دیابت به وسیله ی داروها کنترل شود.
رایج ترین داروهای ضد افسردگی یا ضداضطرابی که برای درمان سندروم اردک تجویز می شوند ، گروهی از داروهای بازدارنده ی بازجذب سروتونین ( SSRI ) هستند. این داروها بر سطح سروتونین مغز تأثیر می گذارند و به دلیل میزان اثر بخشی و کم خطر بودن ، اغلب به عنوان اولین انتخاب پزشکان به شمار می روند. اما در صورت مؤثر نبودن داروهای SSRI از داروهای دیگری استفاده می شود.
در روان درمانی ، درمانگر از روان درمانی بین فردی و رفتار درمانی برای مقابله با این بیماری استفاده می کند. در درمان بین فردی درمانگر به بیمار کمک می کند تا با یادگیری مهارت های مؤثر ، احساسات و روابط خودرا مدیریت و کنترل نماید.
از طرف دیگر در درمان شناختی رفتاری پزشک در تلاش است تا با درک کردن افکار وفرضیات استرس زا و اضطراب آور و به کار بردن تکنیک های اصلاح رفتار ، روش های بهتر و مناسب تری را برای مقابله با استرس به بیمار خود آموزش دهد.
