تعداد نظرات: ۳ نظر
ادامه حیات در یکی دیگر از اجرام کیهانی آرزوی دیرینه ای است که هنوز محققان و دانشمندان به آن دست نیافته اند و همچنان نیز به امید یافتن حیات در سایر اجرام کیهانی دست از تلاش نکشیده و در تحقیقات خود به قمرهای منظومه شمسی هم رحم نکرده اند.
به گزارش خبرنگار گروه دانش خبرگزاری دانا (دانا خبر) تا کنون ستاره شناسان موفق به کشف بیش از 173 قمر در منظومه شمسی شده اند و برای هر یک نامی مشخص را انتخاب کرده اند.
در تعریفی که در حال حاضر محققان از قمر دارند اندازه حداقلی برای اجسام کیهانی که بتوانند قمر محسوب شوند، وجود ندارد به همین دلیل اگر بخواهیم به هر جسم جامدی که در اطراف یک سیاره در حال چرخش است مانند تکه یخ های اطراف سیاره زحل، قمر بگوییم تعداد قمرهای منظومه شمسی به چندین میلیارد نیز می رسد.
بزرگترین قمر منظومه شمسی در اطراف بزرگترین سیاره در حال چرخش است
گانیمد با قطری حدود 5 هزار و 270 کیلومتر بزرگترین قمر سیاره غول آسای مشتری است که بزرگترین قمر منظومه شمسی نیز محسوب می شود؛ بزرگی این قمر به گونه ای است که این قمر از سیاره عطارد نیز بزرگتر است و حجم آن سه برابر حجم کره ماه؛ قمر زمین است.
ستاره شناسان اظهار می کنند: در هسته قمر گانیمد احتمالا فلز مایع وجود دارد زیرا این قمر تنها قمر منظومه شمسی است که دارای یک میدان مغناطیسی قدرتمند است.
سکونت پذیرترین قمر منظومه شمسی
قمر تاتیان بزرگترین قمر سیاره کیوان است، این کره سنگی تنها قمر منظومه شمسی محسوب می شود که دارای اتمسفر است و جو آن از عناصری همچون نیتروژن و متان تشکیل شده است علاوه بر این در این قمر سیانید هیدروژن و بخشی از ترکیبات شیمیایی زمین نیز وجود دارد و با وجود اینکه قمر تیتان دارای آب مایع نیست اما تا کنون ترکیبات آلی دیگر نیز در سطح این سیاره یافت شده است.
دمای قمر تیتان بسیار پایین است اما با این وجود ستاره شناسان امیدوارند که اگر حیات در این قمر وجود ندارد ترکیبات پیش زیستی بسیار تکامل یافته در آن پیدا شود.
قمر هایی که می تونند سیاره شوند!
پیش‌نویس واژه سیاره که در سال 2006(1385) در گردهمایی بین‌المللی ستاره‌شناسی پراگ ارائه شد دو ویژگی مهم را جز شرایط سیاره شدن اجرام کیهانی عنوان کرد اولین ویژگی داشتن اندازه ای کافی و بزرگ جهت کروی شدن تحت تاثیر نیروی جاذبه و دوم چرخش مستقل جرم به دور خورشید بود.
قمر پلوتو، شارون نیز بر اساس این پیش نویس هم اندازه مناسب برای کروی شکل شدن را دارد و هم این قمر به نوعی به طور مستقل به دور خورشید حرکت می‌کند و شارون و پلوتو حول یک مرکز جاذبه مشترک حرکت می کنند که فضای خالی بین این دو وجود دارد.
قمرها هم می توانند قمر داشته باشند؟
شاید این یکی از سوالاتی باشد که به محض تعریف قمر در ذهن شما هم نقش بسته...!
علم نجوم می گویند امکان دارد یک قمر در اطراف یک قمر دیگر در حال چرخش باشد اما تا کنون چنین چیزی در منظومه شمسی مشاهده نشده است.
نیروهای گرانشی نوسانی که از طرف سیاره و قمر مادر وارد می شود می تواند در درازمدت موجب ناپایداری مدار شده و در مقیاس‌هایی به اندازه کافی بزرگ امکان دارد قمر یک قمر میلیون‌ها سال در اطراف آن باقی بماند.
زمین در 5/4 میلیارد سال عمرش گاهی بیش از یک قمر داشته!
در طول پنجاه سال گذشته، ماه زمین نیز به دفعات صاحب اقمار با طول عمر کوتاه شده است که اغلب آنها ترکیبات آهنی داشتند به طور مثال در سال 1986(1365) جسم دیگری برای مدت زمان کوتاهی در مدار اطراف زمین مشاهده شد که در حال چرخش به دور سیاره خاکی ما بوده و محققان آن را به عنوان ماه دوم زمين معرفی کردند.
اين جسم در حقيقت يک خرده سيارک 5 کيلومتری بود که در يک مدار بيضوی شکل به دور ستاره خورشيد در حال گردش بوده است و در اثر يک تمایل یا فرکانس شدید اين خرده سيارک توسط زمين به دام افتاد که به صورت تناوبی و کاملا قابل پيش‌بينی به زمين نزديک و دور می‌شد.
سیارک ها هم قمر دارند یا قمر فقط مختص سیاره ها است؟
جواب این سوال این است که سیارک ها هم می توانند بسته به جرم و گرانشی که ایجاد می کنند قمری در اطراف خود در حال چرخش داشته باشند به طوری بر اساس تحقیقات انجام شده مشخص شده است که برخی از خرده سیارک‌های منظومه شمسی نیز قمر دارند و معروف ترین این خرده سیارک آیدا و قمر آن داکتایل است.
ستاره شناسان قمر سیارک‌ها را به دلیل اینکه می توانند سرنخ‌هایی در مورد ساختار سیارک‌ها ارایه کنند بسیار پر اهمیت دانستند به طوری که تا کنون توانسته اند دریابند که حدودا 20 درصد سیارک‌ها قمر دارند.
ممممممممممممممااااااااااااااااااااااااااااااااااچچچچچچچچچچچچچچچچچچچچچچچچ
http://monajemanekoochak.mihanblog.com