دستاوردی بزرگ بعد از 222 روز؛
به گزارش گروه فناوری خبرگزاری دانا، در بامداد 8 مارس 2014 / 17 اسفند 1392، هواپیمای پرواز 370 هواپیمایی مالزی از مقصد کوالالامپور در مسیر پرواز خود به پکن، جایی بر فراز اقیانوس گم شد.
بهرغم جلبتوجه گسترده جامعه جهانی و عملیات وسیع جستجو، هواپیما تاکنون پیدا نشده است. به تازگی هیات ایمنی حملونقل استرالیا گزارشی را منتشر کرد که در آن، منطقهای از اقیانوس که احتمالاً هواپیما در آن سقوط کرده، به نوار باریکی محدود شده است.
کماکان اقیانوس آنقدر وسیع و عمیق است که یک هواپیما را به سادگی در خود پنهان کند، اما امید زیادی میرود که بقایای پرواز MH-370 در این نوار 650 کیلومتری از بستر اقیانوس آرمیده باشد.
به گزارش پاپ ساینس، آنچه معمای این هواپیما را پیچیدهتر کرده، نبود اطلاعاتی است که معمولاً از سانحه به دست میآید. برای مثال پس از سقوط هواپیمای دیگر هواپیمایی مالزی، یعنی پرواز MH-17 در اوکراین، جستجوگران توانستند با استفاده از دستگاههای مقاوم در برابر سقوط ذخیره اطلاعات هواپیما، حادثه را بررسی کرده و به اطلاعات موردنیاز در مورد پرواز دست یابند.
این دستگاهها را معمولاً جعبه سیاه مینامند، هرچند رنگ آنها نارنجی است تا پیدا کردنشان سادهتر باشد؛ اما از شوربختی جستجوگران پرواز MH-370، دریا در پنهان کردن اطلاعات، توانایی بسیار بیشتری به نسبت خشکی دارد. طراحیهای آینده هواپیماها، یافتن این جعبهها را در دریاها سادهتر خواهند کرد، اما آمادگی آینده ما، توان حل مشکل امروز و یافتن هواپیمایی را که شش ماه پیش گمشده، ندارد.
جستجوگران بهجای بررسی دادهها و تکهپارههای یافت شده از پرواز برای کشف دلیل حادثه، به سیگنالهای متعددی که از هواپیما و به هواپیما ارسال شده بود پرداختند و سعی کردند از این طریق محل آن را پیدا کنند. ارتباطات رادیویی، اسکنهای راداری و تماسهای تلفنی انجامشده از اتاقک خلبان (کاکپیت) و تماسهای بیپاسخ از مرکز کنترل زمینی، همگی تصویر بزرگتری را شکل داده اند.
بهرغم اینکه ارتباط با خلبانها از همان اوایل پرواز قطع شد، مخابره خودکار دادهها از هواپیما تا چند ساعت بعد ادامه یافت. آخرین تماس موفق بین هواپیما و مرکز کنترل ترافیک در ساعت 8:19 بهوقت مالزی انجام شد و کنترل زمینی هم تلاشی ناموفق برای ارتباط با هواپیما در ساعت 9:15 صبح داشت.
جستجوگران با این اطلاعات، سناریوهای مختلفی را برای الگوهای هدایت در حالت خلبان خودکار (اتو پایلوت)، خطای انسانی و همچنین سرعت و ارتفاع احتمالی پیش از سقوط اجرا کردند.
نویسندگان گزارش با این فرض که هواپیما پس از عبور از تنگه مالاکا به سمت جنوب و بهسوی اقیانوس هند تغییر مسیر داده، باریکهای به طول 350 مایل دریایی (تقریباً 650 کیلومتر مستقیم) از اقیانوس را که در آن بیشترین احتمال سقوط هواپیمای MH-370 میرود، تعیین کردهاند. بهاینترتیب، دور بعدی کاوش اقیانوس در جستجوی هواپیما در این باریکه انجام خواهد شد.
بهرغم جلبتوجه گسترده جامعه جهانی و عملیات وسیع جستجو، هواپیما تاکنون پیدا نشده است. به تازگی هیات ایمنی حملونقل استرالیا گزارشی را منتشر کرد که در آن، منطقهای از اقیانوس که احتمالاً هواپیما در آن سقوط کرده، به نوار باریکی محدود شده است.
کماکان اقیانوس آنقدر وسیع و عمیق است که یک هواپیما را به سادگی در خود پنهان کند، اما امید زیادی میرود که بقایای پرواز MH-370 در این نوار 650 کیلومتری از بستر اقیانوس آرمیده باشد.
به گزارش پاپ ساینس، آنچه معمای این هواپیما را پیچیدهتر کرده، نبود اطلاعاتی است که معمولاً از سانحه به دست میآید. برای مثال پس از سقوط هواپیمای دیگر هواپیمایی مالزی، یعنی پرواز MH-17 در اوکراین، جستجوگران توانستند با استفاده از دستگاههای مقاوم در برابر سقوط ذخیره اطلاعات هواپیما، حادثه را بررسی کرده و به اطلاعات موردنیاز در مورد پرواز دست یابند.
این دستگاهها را معمولاً جعبه سیاه مینامند، هرچند رنگ آنها نارنجی است تا پیدا کردنشان سادهتر باشد؛ اما از شوربختی جستجوگران پرواز MH-370، دریا در پنهان کردن اطلاعات، توانایی بسیار بیشتری به نسبت خشکی دارد. طراحیهای آینده هواپیماها، یافتن این جعبهها را در دریاها سادهتر خواهند کرد، اما آمادگی آینده ما، توان حل مشکل امروز و یافتن هواپیمایی را که شش ماه پیش گمشده، ندارد.
جستجوگران بهجای بررسی دادهها و تکهپارههای یافت شده از پرواز برای کشف دلیل حادثه، به سیگنالهای متعددی که از هواپیما و به هواپیما ارسال شده بود پرداختند و سعی کردند از این طریق محل آن را پیدا کنند. ارتباطات رادیویی، اسکنهای راداری و تماسهای تلفنی انجامشده از اتاقک خلبان (کاکپیت) و تماسهای بیپاسخ از مرکز کنترل زمینی، همگی تصویر بزرگتری را شکل داده اند.
بهرغم اینکه ارتباط با خلبانها از همان اوایل پرواز قطع شد، مخابره خودکار دادهها از هواپیما تا چند ساعت بعد ادامه یافت. آخرین تماس موفق بین هواپیما و مرکز کنترل ترافیک در ساعت 8:19 بهوقت مالزی انجام شد و کنترل زمینی هم تلاشی ناموفق برای ارتباط با هواپیما در ساعت 9:15 صبح داشت.
جستجوگران با این اطلاعات، سناریوهای مختلفی را برای الگوهای هدایت در حالت خلبان خودکار (اتو پایلوت)، خطای انسانی و همچنین سرعت و ارتفاع احتمالی پیش از سقوط اجرا کردند.
نویسندگان گزارش با این فرض که هواپیما پس از عبور از تنگه مالاکا به سمت جنوب و بهسوی اقیانوس هند تغییر مسیر داده، باریکهای به طول 350 مایل دریایی (تقریباً 650 کیلومتر مستقیم) از اقیانوس را که در آن بیشترین احتمال سقوط هواپیمای MH-370 میرود، تعیین کردهاند. بهاینترتیب، دور بعدی کاوش اقیانوس در جستجوی هواپیما در این باریکه انجام خواهد شد.