چه کسی فکر می‌کرد نادیده گرفته شدن — آن سکوت سنگین و نگاه‌های عبورکننده — بتواند زخم‌هایی به عمق جان بر جای بگذارد؟ زخم‌هایی که نه نشان بیرونی دارند، نه خونریزی، اما روح را آهسته می‌خوردند؛ از اعتماد به نفس می‌کاهند و گاه سال‌ها در سکوت، همراه آدمی می‌مانند. اینجا از درد نامرئی می‌گوییم؛ دردی که مغز آن را همچون ضربه‌ای فیزیکی ثبت می‌کند و روان را به مرزهای خاموشی می‌کشاند. اما چگونه می‌توان این زخم کهنه را شناخت و التیام بخشید؟
کد خبر: ۱۳۱۹۹۳۴ تاریخ انتشار : ۱۴۰۴/۰۶/۱۵