کودکان لجباز غالبا با بروز رفتارهایی چون ؛ گریه کردن ، فریاد کشیدن ، ناسزا گفتن ، خودداری از غذا خوردن و آسیب رساندن به خود و اشیاء لجبازی خودرا نشان می دهند.
فاطمه زمانی، خبرگزاری دانا، گروه سبک زندگی؛ لجبازی در کودکان یکی از رایج ترین رفتارهای منفی و آزار دهنده ای است که با پافشاری کردن بر خواسته ها و مخالفت با دیگران همراه است.
لجبازی در کودکان که از سنین یک سالگی آغاز می شود و به تدریج شدت گرفته و در سه سالگی به اوج خود می رسد.
کودکان لجباز غالبا دوست و رفیقی نداشته و از برقراری ارتباط با همسالان خود لذت نمی برند.
آنان علی رغم داشتن هوش کافی ، در مدرسه پیشرفتی ندارند و ممکن است مردود شوند.
کودکان لجباز غالبا با بروز رفتارهایی چون ؛ گریه کردن ، فریاد کشیدن ، ناسزا گفتن ، خودداری از غذا خوردن و آسیب رساندن به خود و اشیاء لجبازی خودرا نشان می دهند.
صرف نظر ازاز تأثیراتی که این اختلال بر عملکرد روانی ، اجتماعی و تحصیلی کودکان می گذارد ، می تواند در آینده به خشونت و خشم تبدیل شود.
عواملی که کودکان را لجباز می کند
کودکان غالبا در سنین پیش از دبستان تمایل دارند که خود تصمیم بگیرند و در انجام کارهایشان مستقل باشند.
بنابراین دخالت های مکرر و نابجای والدین میتواند تأثیر منفی بر کودکان گذارد و آن ها را به افرادی لجباز تبدیل کند.
عدم محقق شدن خواسته ها و امیال یکی از مهم ترین عواملی است که کودکان را لجباز می کند.
گاهی توجه زیاد والدین به رفتارهای نادرست کودکان لجبازی آنان را تشدید می کند ، به طوری که کودکان به رفتارهایی چون ؛ نق زدن ، مجادله کردن ، پرخاشگری و جر و بحث متوسل می شوند.
گاهی نیز رفتارهای نادرست و اشتباه والدین این اختلال را در کودکان ایجاد می کند.
والدینی که زیاد دستور می دهند ، نه تنها با خودداری از انجام دستورات ازسوی کودکان شان مواجه می شوند ، بلکه کودکان شان در بزرگسالی نیز افرادی مستبد و خودخواه بار خواهند آمد.
استبداد و بی توجهی والدین ، محرومیت ، بیماری های طولانی و مداوم ، ناکامی ، احساس سرکوبی شدید و عدم دستیابی به خواسته ها و امیال از مهم ترین عواملی است که این اختلال را در کودکان ایجاد می کند.
چگونه می توان با این اختلال مقابله کرد؟
اگر انتظارات والدین از کودکان منطقی باشد و وظایف ساده و آسانی برای آنان تعیین شود ، کودکان نیز همکاری کرده و رفتاری مطلوب و مناسب را ازخود بروز می دهند.
به کاربردن کلمات مثبت ، تحسین و توجه کامل به کودک ، دادن حق انتخاب به کودکان ، محدود نکردن ، پرهیز از تحقیر و سرزنش و تنبیه و فرصت دادن به آن ها برای همکاری و مسؤولیت پذیری و بازی درمانی از جمله مؤثر ترین عواملی است که در بهبود این اختلال نقش چشمگیری دارد.
هم چنین والدینی که بیشترین وقت خودرا با کودکان شان می گذرانند و با آن ها بازی می کنند ، با لجبازی های کمتری در کودکان شان مواجه می شوند.
